Կարմիր մամուռ էր սավանը դարձել
Հետս խոսելիս լռում ես քնքուշ, Ու, գիտե՞ս, դա ինձ շա՜տ է հարազատ. Խոսի´ր լռելով. Լռության խոսքն է հավերժ մնայուն… …Իսկ քո մազերը նման են, գիտե՞ս, Առվակի՞ ասեմ, թե՞ մի գետակի, Որ գահավիժում ժայռից բարձրադիր Ու… ցած չեն թափվում, Կախված են մնում ինչպես նկարում… Իսկ քո աչքերը հնոցներ են զույգ, Ուր բորբոքվում են երազ ու թախիծ… […]