Հայր Պաիսիոս Աթոսացին անխոհեմ և չափազանց ծնողական սիրո մասին
Հա՛յր, կարո՞ղ է արդյոք մայրը վնասել իր երեխային անխոհեմ սիրով:
– Իհարկե կարող է:
Օրինակ՝ մայրը տեսնում է, որ իր մանկիկը չի կարողանում քայլել սովորել և ասում է.
«Ի՜նչ մեղք է խեղճը, չի կարողանում քայլել», և պարբերաբար գիրկն է առնում նրան, փոխարենը երեխայի ձեռքից բռնած օգնի, որպեսզի ինքնուրույն քայլի:
Հարց է ծագում. փոքրիկն ինչպե՞ս պետք է քայլել սովորի:
Իհարկե, այդպիսի մայրը սիրուց դրդված է գործում, սակայն չափազանց հոգատարությամբ վնասում է իր զավակին:
Ես մի մարդու էի ճանաչում, որի որդին ծառայել էր բանակում:
Եվ ահա նա բռնում էր իր չափահաս որդու ձեռքն ու վարսահարդարի մոտ տանում:
«Ես իմ որդուն բերել եմ քեզ մոտ, որպեսզի նրա մազերը կտրես,- ասում էր հայրը,- ասա՛, որքա՞ն պետք է վճարեմ և ե՞րբ գամ նրա հետևից»:
Այսպես իր անխոհեմ հոգատարությամբ այդ մարդը խեղեց իր որդուն:
Սերը պետք է դատողության օգնությամբ «արգելակվի»:
Իսկական սերն անշահախնդիր է:
Այն իր մեջ եսասիրական կողմնակալություններ չունի և աչքի է ընկնում ողջամտությամբ:
Ողջամտությունն անհրաժեշտ է կանացի մեծ սիրուն, որպեսզի կինն իր սերն իզուր չվատնի:
Մի անգամ իմ խուց եկավ մի երիտասարդ, որը խիստ բարկացած էր իր ծնողների վրա:
Նրա խեղճ ծնողները լավ էին տրամադրված, սակայն չգիտեին, թե ինչպես օգնեն նրան:
Եվ ահա նա սկսեց ասել ինձ, որ ծնողները ճնշում են իրեն, որ իրեն չեն սիրում և այլն:
«Լսի՛ր,- ասացի նրան,- երբ դու փոքր էիր, և մայրդ փաթաթում էր քեզ մի քանի շորի մեջ, ինչո՞ւ էր այդպես անում:
Որ դու չմրսե՞ս, թե՞ որպեսզի քեզ ջերմային հարված հասցնի:
Քո մոր այդ գործողություններն իրենց մեջ մեծ սեր էին պարունակում»:
Վերջապես հասկանալով, թե ծնողներն իրեն որքան են սիրում, երիտասարդն սկսեց լաց լինել:
Նրա մայրը մեծ սեր ուներ, չնայած որ չկարողացավ օգնել իր որդուն, որովհետև իրեն այնպես էր պահում, որ նրա մոտ դիմադրություն էր առաջացնում:
Անհրաժեշտության դեպքում մայրն իրեն խիստ պետք է պահի երեխայի հետ:
Եթե նա հեշտությամբ է ենթարկվում երեխայի կամքին ու ամեն ինչում համաձայնում է նրա հետ, ապա դա երեխային օգուտ չի բերում:
Ադանայում այրի մի կին միակ որդի ուներ՝ Յանիսը:
Երբ տղան մի փոքր հասակ առավ, մայրը նրան ուղարկեց կոշկակարություն սովորելու:
Մի շաբաթ աշխատանքի գնալուց հետո տղան հայտարարեց.
«Մայրիկ, ես այլևս վարպետի մոտ գնալու կարիք չունեմ, կոշկակարությունը սովորել եմ»:
«Այդ ե՞րբ հասցրիր սովորել»,- հարցրեց մայրը:
«Այ, եթե ուզում ես,- պատասխանեց նա,- կարող եմ քեզ էլ ցույց տալ, թե ինչպես են կոշիկ կարում:
Ահա՛, նայիր. այսպես տակացուն են կտրում, ահա այսպես կաշին են ամրացնում, կրունկն են հարմարեցնում, մեխերով ամրացնում են…»:
Իսկ վարպետը, որի մոտ սովորում էր Յանիսը, շատ բարի մարդ էր:
Նա ցանկանում էր տղային արհեստը սովորեցնել, որովհետև Յանիսն առանց հոր էր մեծանում, և նա խղճում էր նրան:
Սակայն, տեսնելով, որ մեկ շաբաթ անցել է, և Յանիսը չի հայտնվում՝ նա անհանգստացավ.
չի՞ հիվանդացել արդյոք, և գնաց նրա մոր մոտ, որպեսզի հարցնի, թե ինչ է պատահել տղային:
«Ի՞նչ է պատահել Յանիսին: Ինչո՞ւ այլևս աշխատանքի չի գալիս:
Հիվանդացե՞լ է»,- հարցրեց վարպետը այրուն:
«Ոչ,- պատասխանեց նա,- նա առողջ է»:
«Այդ դեպքում ինչո՞ւ աշխատանքի չի գալիս»:
«Իսկ ինչո՞ւ գա,- պատասխանեց այրին,- չէ՞ որ արդեն տիրապետում է կոշկակարության արհեստին»:
«Ախր ինչպե՞ս կարողացավ մի քանի օրում սովորել»,- ապշեց կոշկակարը:
«Շատ պարզ,- պատասխանեց մայրը,- վերցնում է կաշին, քաշում է կաղապարի վրա, մեխում է,
հարմարեցնում է կրունկն, այնուհետև հանում է կոշիկը կաղապարի վրայից և պատրաստ է»:
Կոշկակարը ծիծաղեց, հրաժեշտ տվեց նրան ու հեռացավ:
Երբ նա արհեստանոց վերադարձավ, նրա օգնականները հարցրին նրան.
«Վարպետ, ի՞նչ է պատահել Յանիսին»:
«Ողջ և առողջ է,- պատասխանեց նա,- ոչ միայն Յանիսն է կոշկակարությունը սովորել, այլև՝ նրա մայրը»:
Եվ ահա ես տեսնում եմ, որ շատ ծնողներ են իրենց այս այրու պես պահում:
Նրանք կարծում են, թե սիրում են իրենց երեխաներին, սակայն իրականում կործանում են նրանց:
Օրինակ՝ մայրը, չափազանց սիրուց մղված, համբույրներով է ողողում իր երեխային ու ասում, ասենք.
«Ողջ աշխարհում իմ երեխայի պես հրաշալի երեխա չկա»:
Դրանով նա երեխայի մեջ հպարտություն և անառողջ ինքնավստահություն է սերմանում:
Այդպիսի երեխան հետագայում չի լսում ծնողներին՝ վստահ լինելով, որ ինքն ամեն բան գիտի:
Ծնողները պետք է երեխաներին օգնեն փոքրուց սովորել պատասխանատու լինել իրենց համար:
Թող երեխաներն ընտանիքում իրենց ուժերի ներածի չափով աշխատանք կատարեն.
նրանք չպետք է պահանջեն, որպեսզի ամեն ինչ իրենց պատրաստի մատուցեն:
Հակառակ դեպքում, երբ նրանք չափահաս դառնան, իրենց համար շատ դժվար կլինի:
Մի վարպետ օրնիբուն աշխատում էր, որ մեծացնի իր զավակներին:
Իսկ նրանք, քանի դեռ հայրն աշխատում էր, ողջ օրը փողոցներում թափառում էին:
Եվ նույնիսկ, երբ նրանք մեծացան, իրենց սեփական ընտանիքները կառուցեցին, միևնույն է, սպասում էին, թե երբ է հայրն ամեն ինչ պատրաստի բերելու:
Եվ երբ նա ասաց, որ ժամանակն է, որպեսզի իրենք հոգ տանեն իրենց տների ու ընտանիքների մասին, նրանք պատասխանեցին.
«Ինչպե՞ս թե, հայրի՛կ:
Չէ՞ որ դու մեզ չէիր թողնում, երբ մենք փոքր էինք:
Մի՞թե կարող ես մեզ հիմա լքել, երբ մենք մեծացել ենք և ընտանեկան պարտականությունների բեռն ենք կրում»:
