Ուկրաինան Ռուսաստանի մեծ դարպասն էր Արևումտքի դեմ, Ռուսաստանը կորցրեցայն, իսկ Ղրիմը պատասխան էր Ուկրաինային, ավելի ճիշտ ուկրաինացի ժողովրդին և ոչ մի դեպքում Արևմուտքին: Արևմուտքը և, կարծես, Ուկրաինայի ներկայիս իշխանությունները պատրաստ էին հեղափոխության դիմաց վճարել Ղրիմով, ժողովուրդը ոչ, և նրանք դեռ այս խնդիրը պետք է լուծեն: Ռուսաստանը Ուկրաինան կորցնելուց հետո մեծ հաշվով դրսում, իր սահմաններից դուրս կորցնելու բան չունի (Բելառուս, Հայաստան, Ղազախստան և մի քանի այլ երկրներ ռեալ կռվախնձոր դառնալու համար բավարար արժեք չեն ներկայացնում ոչ մի կողմի համար էլ, դրանք ստանալու համար Արևմուտքը ավելի շատ ռեսուրս կծախսի քան կստանա օգուտ դրանք ստանալուց հետո): Պուտինը սկսել է Ռուսաստանի, ավելի ճիշտ` պուտինյան Ռուսաստանի, պաշտպանությունը: Նա վերլուծում է իր սխալներըՈւկրաինայի հետ կապված, ամրացնում է իր դիրքերը և պաշտպանության նորանոր տարբերակների ստեղծման ևեղածների ուժեղացման գործում չի հապաղում: Այս համատեքստում միաժամանակ ՛՛ռուս- հայկական եղբայրության՛՛ դրոշակի ծածանումը և հայերի համար կրոնական, մասնավորապես` հայերի և չեչենների,ազերիների, թուրքերի և արաբական տարբեր ազգերի ուղակի, ռազմական բախումները, ավելի ճիշտ դրանցիմիտացիան, դրանց հետ կապված հայաստանաբնակների, սփյուռքի արձագանքը, մեդիայի, համացանցի դերիստուգումը, ինչ խոսք անհրաժեշտ կլինի Ռուսաստանին հետո, եթե դրա կարիքը լինի հենց Ռուսատանում: Բոլորիս է հայտնի մեր այն համոզմունքը, թե մեզ դարեր շարունակ կոտորել են քրիստոնյա լինելու պատճառով:Պատահական չէ Պուտինի խոստումները, մասնավորապես չեչեններին, սոչինյան օլիմպիադայից հետո մեծ արտոնությունների տրամադրումը հատկապես Ռուսաստանի հայաշատ վայրերում և դրանց կատարումը : Որպեսզի ավելի պարզ լինի, թե ինչ կապ ունի սա, Ռուսաստանի` Արևմուտքի […]
