Երեսունևիններորդ օր ﬔծ պահոց

Դատաւո՛ր արդար, որ դատաստանդ աւարտելէ վերջ՝ ﬔղաւորներն արդարութեամբ տանջանքի

պիտի ղրկես դժոխքին մէջ, ըսելով.

«Երթայք յինէն անիծեալք ի հուրն յաւիտենական»:

Սատանաներն ալ անոնց դահիճ պիտի դնես տանջելու։

Ա՜հ, ինչ տանջանք է ﬕայն սատանաներուն քով նստիլը, և ﬕայն ﬔղաւորներուն հետ

ընկերութիւն ընելը.

եթէ հոս ժանտ կռուարար հոգւոյ մը հետ չեմ կրնար նստիլ, որ ﬓաց դժոխքին մէջ,

ուր բիւրք բիւրուց հոգիներ՝ ամէնն ալ Աստուծմէ հեռացած, Աստուծոյ թշնաﬕ եղած են:

Իսկ տանջանքնե՞րը՝ զոր անգութ դահիճները պիտի տան ﬔղքերուն հաﬔմատ,

այն կրակին այրե՞լը, այն սրտի խղճմտանքին խայթե՞լը.

«Ուր որդն նոցա ոչ ﬔռանի, և հուրն ոչ շիջանի»:

Իսկ Աստուծոյ տեսութենէն զրկուի՞լը, որ եթէ ուրիշ տանջանք ալ չըլլար՝

այս ﬕակ բաւական տանջանք էր.

այն յաւիտենականութիւնը՝ ուսկից յաւիտեան ազատիլ չկայ:

Ասոնք երբ կը մտածեմ, բոլորովին դող կելնեմ. վասն զի իմ գործերս զիս դըժոխքի արժանի կ’ընեն:

Բայց դու, բարեգո՛ւթ Աստուած, այս դժոխքին յիշատակը ﬕշտ իմ արտիս մէջը տպաւորէ,

որպէս զի յիշելով այն տանջանքները՝ ետ կենամ ﬔղքերէ, և առաջին ﬔղքերս ապաշխարհեմ:

Կ’աղաչեմ, հիմակուց իմ ﬕտքս վերնատան պէս պատրաստէ, որ վարի բաները թողում, վեր ելնեմ

մտքով՝ ու վերի բաները ﬕայն մտածեմ:

Սիրտս ալ զարդարէ՛ այն ամէն շնորհքներով՝ որ կարևոր են, որպէս զի ինչպէս այն զարդարուած

վերնատունն արժանի եղաւ զատկական ընթրեաց ու սուրբ խորհըրդոյն,

այնպէս ալ իմ սիրտս շնորհքներով զարդարուած՝ արժանի ըլլայ զքեզ ընդունելու զատկական

սուրբ հաղորդութեան խորհրդով:

Յետոյ երբ հոգիս մարﬓէս բաժնուի՝ արժանի ընես պահապան հրեշտակն ինծի ուղեկից

և առաջնորդ ղրկել՝ սատանաներէն փրկելու համար: