«…որովհետև գոռալու տեղ ու ճար էլ չկա»

«Մենք կարիք ունենք խոսելու, միմյանց հետ խոսելու, չէ՛, կարիք ունենք լսՎելու, մեկուսացել ենք մեր աշխարհներում ու իբր «պաշտպանվում» ենք իրարից, երբ իրականում իրար օգնել է պետք՝ ԽՈՍՔՈՎ։ Մեկին մի ջերմ բարևը, մյուսին անկեղծ մի խոստովանությունը կամ ուղղակի վարակիչ ծիծաղը կյանք են տալիս ախր…« Վիշտը… վիշտն ու դժբախտությունն են դարձել թելադրող ու վարակիչ, իրար օգնել է […]