Չափից ավելի վտանգավոր է դառնում . Ժամանակ
Թերթի զրուցակիցն է Ռուսաստանի Գիտությունների ակադեմիայի Արեւելգիտության ինստիտուտի գիտաշխատող, քաղաքագետ Ալեքսանդր Սկակովը:
-Հակամարտող կողմերը եւ Մինսկի խմբի համանախագահող պետությունները կոնկրետ պայմանավորվածություններ ձեռք բերեցին մի շարք հարցերի, մասնավորապես` շփման գծում անվտանգության միջոցառումներ ձեռնարկելու վերաբերյալ: Այս գործընթացը կշարունակվի՞ նախագահների հաջորդ հանդիպմանը:
-Վիեննայում պայմանավորվածություններ չեն եղել, Վիեննայում եղան խոստումներ, որ այդ պայմանավորվածությունները կլինեն: Վիեննայում պարտավորեցնող որեւէ պայմանավորվածություն ձեռք չի բերվել: Այնպես որ, պետք չի գերագնահատել Վիեննայի հանդիպումը: Այո’, Վիեննայում եւ Հայաստանի, եւ Ադրբեջանի նախագահներին պարտադրեցին գնալ որոշ զիջումների՝ ոչ թե միմյանց, այլ խաղաղության գործընթացին: Բայց դա չի պարտավորեցնում որեւէ մեկին, Վիեննայում պարտավորեցնող որեւէ բան չի ստորագրվել, եւ Ադրբեջանի ղեկավարության արձագանքը ամբողջովին ցույց է ւոալիս այդ հանգամանքը: Իհարկե, կարելի է վերադառնալ Վիեննային, բայց դա պիտի լինի պարտավորեցնող համաձայնություն, ոչ թե այն, ինչ եղավ Վիեննայում:
-Այդ դեպքում ի՞նչ հարցեր են քննարկվելու Պետերբուրգում, անվտանգության խնդիրնե՞րը շփման գծում, թե՞ հիմնախնդրի կարգավորմանը վերաբերող հարցեր:
– Ծիծաղելի կլիներ, եթե քննարկվեր հիմնախնդրի կարգավորումը, որովհետեւ այսօր դա շատ հեռավոր հարց է: Իհարկե, անվտանգության հարցերը՝ դիտորդների ներդրումը, հրադադարի ռեժիմի պահպանումը եւ այլն: Կարծում եմ’ հետաքրքիր են նաեւ ամերիկյան նախաձեռնությունները այս թեմայով: Կարելի է քննարկել այս հարցերը, բայց խնդիրն այն է, որ դրան դեմ է Բաքուն, Երեւանն էլ առանձնապես չի ուզում, թեեւ կարող է լինել ճնշում հակամարտության երկու կողմերի վրա:
– Ռուսաստանը Նախկինում էլ միջնորդել է հանդիպումներ Հայաստանի եւ Ադրբեջանի նախագահների միջեւ: Ի՞նչ նմանություններ կան այս եւ նախորդ հանդիպումների միջեւ:
– Այն ժամանակ հույս կար, որ Ռուսաստանը կարող է դառնալ հակամարտության լուծման մոդերատոր, այսինքն’ փոխարինել Մինսկի խմբին: Այսօր այդ պատրանքներն այլեւս չկան, որովհետեւ Ռուսաստանն այսօր ի վիճակի չէ փոխարինել Մինսկի խմբին: Հետեւաբար կարծում եմ, որ այլձեւաչափ կլինի:
– Կարելի՞ է արդյոք այս գործընթացը դիտարկել ավելի լայն տարածաշրջանային կամ աշխարհաքաղաքս! կան գործընթացների, օրինակ’ ՆԱՏՕ-Ռու-սասւոան կամ Ռուսաստան-Թուրքիա հարաբերությունների համատեքստում:
– ՆԱՏՕ-ի մասով’ ոչ, որովհետեւ ՆԱՏՕ-ն չի զբաղվում Ղարաբաղի հարցով, ամերիկացիները’ այո: Իսկ Ռուսաստանի եւ Թուրքիայի հարաբերությունների կտրվածքով’ այո, որովհետեւ ակնհայտ է, որ Թուրքիայի ներկայիս ղեկավարությունը հրահրում է Բաքվին Հայաստանի հետ հակամարտության’ դրանով ստուգելով Հարավային Կովկասում Ռուսաստանի դիրքերի ամրությունը: Եվ Անկարան անում է դա բավական հաջող կերպով:
Մանրամասներին ծանոթացեք թերթի այս համարում:
