Բրատիսլավայում տեղի ունեցած ՀՀ եւ Ադրբեջանի ԱԳ նախարարների եւ ԵԱՀԿ Մինսկի խմբի համանախագահների հանդիպումը, որն այս տարվա ընթացքում, թերեւս վերջինն էր, այդպես էլ մնաց մինչեւ հիմա չպարզաբանված, թե, ի վերջո, ինչի շուրջ էին զրուցել երեք եւ ավելի ժամ, եւ արդյոք դրանք բանակցություն էին, թե` ոչ: Այս եւ մի շարք այլ հարցերի շուրջ «Իրավունքը» զրուցեց Ադրբեջանական ԽՍՀ–ից փախստականների համագումարի համակարգող ՄԱՐԻԱՄ ԱՎԱԳՅԱՆԻ հետ: – Տիկին Ավագյան, Ձեր գնահատմամբ` Բրատիսլավայում կայացած հանդիպումը մեզ համար ունեցա՞վ որեւէ դրական արդյունք, թե՞ այն տապալում էր: -Տեսա, որ Բրատիսլավայում տեղի ունեցած հանդիպումը որոշ քաղաքագետներ մեծ ոգեւորությամբ ընդունեցին: Սկզբունքորեն ինձ համար կային ակտիվացման, մեր կողմից անվտանգության հարցերը ավելի սուր դնելու միտում, բայց միեւնույնն է, դրանք փափուկ էին: Եվ թեեւ վերջին մի քանի ամիսներին վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանն անընդհատ պնդում է, որ իբր բանակցային սեղանին որեւէ փաթեթ չկա, ԱԳ նախարար Զոհրաբ Մնացականյանի հնչեցրած 7 կետերը տեղավորվում են Մադրիդյան փաթեթի մեջ: Եթե Մադրիդյան փաթեթից դուրս չգանք, միանշանակ սա պարտվողական կեցվածք է: Անշուշտ, դուք ինձ կասեք` որքանո՞վ է հեշտ կամ հնարավոր այսօր դիվանագիտական, բանակցային դաշտում փոխել բառամթերքը: Հասկանում եմ, որ արտաքին գործերի նախարարի, վարչապետի մակարդակով բառամթերքի կտրուկ փոփոխման խնդիր կա: Ուրեմն` այդ դեպքում մեր պետությունը պարտավոր է հանրային դիվանագիտությունն ակտիվացնել, մինչդեռ մենք անում ենք միջոցառումներ, որտեղ որեւէ լրագրող չի գալիս, որեւէ արծարծում չկա, այս դեպքում գոնե հանրային դաշտի ձայնն է պետք լսելի դարձնել: Ի դեպ, դեկտեմբերի 9-ին ցեղասպանության միջազգային օրն էր եւ ՄԱԿ-ի հետ Արտաքին գործերի նախարարությունը համատեղ ինչ-որ միջոցառում էր անում, ես դիմում եմ մամուլի քարտուղարին եւ հարցնում` ինչո՞ւ ենք մենք բացակայում, ինչո՞ւ ադրբեջանական ԽՍՀ-ից հայ փախստականների իրավունքների մասին որեւէ մեկը չի խոսում ու պատասխանեցին, թե տեղյակ չեն, կփորձեն հասկանալ, բայց այդպես էլ դուրս մնացինք այդ հանդիպումից: – Չե՞ք կարծում, որ վերջին շրջանում շատ ենք սկսել անտեղի խաղաղասիրությունից խոսել, նույնիսկ հասել ենք այն կետի, որ վարչապետի տիկինն Ադրբեջանի նախագահի կնոջը` փոխնախագահ Մեհրիբան Ալիեւային հրավիրում է Արցախ` մուղամ լսելու: – Իհարկե, խաղաղությունն առաջին հերթին մեզ է պետք, որովհետեւ խաղաղության կարիք մենք ունենք: Մենք մարդասպան, մարդակեր չենք` այն, ինչ-որ տեսել ենք իրենցից: Հակառակ դեպքում` արտաքին ուժերը սա կարող են դարձնել արգումենտ իրենց ձեռքում` մեզ քարկոծելու: Բայց մյուս կողմից մենք այդ խաղաղությանը պետք է գնանք մտածված: Ասեմ, որ Աննա Հակոբյանի գործելաոճի մեջ առանցքային փոփոխություն կա: Սկզբից նա եկավ եւ դիմեց մարդակեր Իլհամ Ալիեւի կնոջը, թե` արի մեր փամփուշտները հալեցնենք, ականջօղեր պատրաստենք: Իսկ հիմա լրիվ ուրիշ բան է ասում: Մեհրիբան Ալիեւային ասում է` ուզո՞ւմ ես մուղամ լսել Ղարաբաղում, հրավիրում եմ, մարդասեր պետություն եմ, կարող եմ քո սիրած երաժշտությունը միացնել, կլսես: Այսինքն` այլ պարագայում դու կստանաս հակահարված: Ըստ էության, Աննա Հակոբյանը ՊՆ նախարար Դավիթ Տոնոյանի ասած` «նոր պատերազմ, նոր տարածքներ» միտքն արծարծեց: Այնպես որ, շնորհակալ եմ իրենից այս խոշոր էվոլյուցիայի համար, որը կրեց այս մեկ տարվա մեջ: Դեռ այն ժամանակ եմ ասել` իսկ Աննա Հակոբյանը տեղյա՞կ էր քանի փամփուշտ մենք ունենք, արդյոք այն մեր կանանց կբավարարի ականջօղեր պատրաստել, սա աբսուրդ էր: Մենք մոռանո՞ւմ ենք` ինչ է կատարվել Սումգայիթում: Այն մարդակերություն էր, որի մասին բազում են փաստերը: Սումգայիթի փախստականներից մեկը պատմում է, որ ադրբեջանցիները կանչում էին, թե եկեք ձրի ձեզ հայ աղջկա խորոված ենք ուզում հյուրասիրել: Սա 1988-ի դեկտեմբեր ամիսն էր, հետո եկանք, հասանք սպային կացնահարած Ռամիլ Սաֆարովին, 2016-ի ապրիլյան պատերազմին, որը սովորական պատերազմ չէր, այլ բացառապես ցեղասպանական էր: Իսկ այդ ցեղասպանական պատերազմ հրահրողն այսօր Իլհամ Ալիեւն է` իր շրջանակով: Եթե Ալիեւը հերոսացնում է հայ սպայի` Գուրգեն Մարգարյանի գլուխը կտրած Սաֆարովին եւ հայտարարում, որ ամեն մի թուրք, ադրբեջանցի, ով որեւէ հայի կմորթի, նրան կհերոսացնեմ, նշանակում է, որ նա վարում է գլուխ կտրելու պետական քաղաքականություն: 2016 թվին էլ տեսանք, թե ինչպես էին մեր տղաների գլուխները հաճախ կենդանի կտրում, ողջ-ողջ կապում էին […]