Երեսունևﬕ օր ﬔծ պահոց

Փառաւորեմ և ﬔծացուցանեմ զանբաւ գթութիւնդ, Տէ՛ր իմ Յիսուս,

որ ինծի այսօր ﬔծ գանձ տուիր աղօթքը, և աղօթքով սովրեցուցիր ամէն շնորհք քեզմէ առնուլ:

Այժմ հոգւոյս խեղճութիւնն առջևդ կը դնեմ,

որ շնորհքէ զրկուած ըլլալով, քեզմէ հեռանալով՝ այրի մը դարձեր է խեղճ ողորﬔլի,

նման այն այրւոյն՝ զոր օրինակ բերիր աւետարանին մէջ.

հրեշտակներն ինծմէ երես դարձուցեր են,

իմ ոսոխներս սատանաներն եկեր պատեր պաշարեր են, խաղ կ’ընեն:

Ինծի ճար չկայ ասկից ազատելու՝ բայց եթէ աղօթելով.

բայց սատանան այնչափ տիրեր է վրաս՝ որ աղօթքէ ալ պաղեցուցեր է.

աշխարհիս երկրաւոր ﬔծութիւնը՝ հարստութիւնը, փառքն իմ աչքիս հարկաւոր կերևնան,

իսկ աղօթքն ու երկնաւոր փառքը՝ ոչինչ մը։

Իշխանի մը հետ տեսնուիլ, խօսակից ըլլալն՝ ուսկից շահ մը չկայ,

ինծի ﬔծ փառք կը համարի, չեմ ձանձրանար,

իսկ աղօթքով քեզ հետ խօսակից ըլլալն՝ որ ես թագաւոր թագաւորաց,

և ուսկից է իմ ամէն կենդանութիւնս, ոչինչ կը համարիմ ու կը ձանձրանամ:

Այժմ ոտքդ կ’իյնամ, այն այրի կնոջ պէս կ’աղաղակեմ.

«Դատ արա ինձ, Տէ՛ր, ոսոխէ իմմէ», որ է աշխարհ.

Ազատէ՛ զիս այս աշխարհիս խաբէութենէն:

Եւ տո՛ւր ինձ, Տէ՛ր, այսօր չորրորդ աստիճան աղօթից,

որպէս զի աղօթքի ատեն սիրտս աշխարհային բաներէն հեռացնեմ,

ﬔծութիւն և փարթամութիւն բանի տեղ չդնեմ, չմտածեմ,

այլ մանաւանդ աշխարհիս ունայնութիւնը՝ անցաւորութիւնը պայծառ տեսնեմ,

յիշելով քու խօսքդ.

«Զի՞նչ օգուտ է մարդոյ եթէ զաշխարհ աﬔնայն շահեսցի, և զանձն իւր տուժեսցէ»:

Ես որ այս խօսքիդ ներհակ ճամբայ բռներ եմ, այսօր փոխեմ ինքզինքս.

աղօթքն ինծի ﬔծ գանձ և վաստակ համարելով՝

առաջին գործս աղօթքն և հոգևոր գործերն ըլլան.

երկրորդ գործը՝ աշխարհային գործերս և մարﬓաւոր ապրուստս,

և յօժարութեամբ ու սիրով ընեմ աղօթքս,

որով երկնային յաւիտենական ﬔծութիւնը, հարստութիւնը վաստկիմ, որ է արքայութիւնը.

Ամէն: