Ստուց թռնում ես, որ ինչ անես. Առավոտ
“Առավոտ”-ը իր խմբագրականում անդրադարձել է արտագաղթի թեմային:
“Հեսա ես էլ եմ ստուց թռնելու”։ Սովորաբար այդպիսին է լինում մեր քաղաքացիների “բողոքական մենախոսության” ավարտը։ Ընդ որում, դա ասվում է մի տեսակ հպարտությամբ, կարծես թե այդ “թռնելով” ինչ-որ մեկը ստանում է իր արժանի պատիժը, կամ հաստատվում է ինչ-որ աստվածային արդարություն։ Իրականում դա թուլության, անպատասխանատվության եւ հարմարվողականության բարձրագույն դրսեւորումն է՝ մի ցեց է, որ մտել մեր ժողովրդի մեջ, եւ որը, ի դեպ, ակամա խրախուսում են մեր ընդդիմադիրները (բացառությամբ Նախախորհրդարանի). “ճիշտ են անում”, “այս երկիրը ապրելու տեղ չի”, “շուտով այս երկրում մարդ չի մնա”։
Պարզ է, քաղաքական գործիչներն ուզում են ապացուցել, որ իրենք թալանչի չեն եղել կամ չեն լինելու, բայց “ձեռքի հետ” էլ նպաստում են, որ քաղաքացիները չարանան ոչ թե իշխանությունից (ինչը բնական է, եւ ինչին նա արժանի է), այլ պետությունից եւ հայրենիքից։ “Ի՞նչ հայրենիք, ի՞նչ սահման, ի՞նչ զինվոր։ Բա ա՜յս օլիգարխը, բա ա՜յն պաշտոնյան, բա ջիպերը, բա դղյակները”։
Երբեմն ինձ թվում է, որ այդպես դժգոհողները, եթե հնարավորություն ունենային օլիգարխ կամ պաշտոնյա դառնալու, հաճույքով կդառնային՝ ամբողջ “ջիպադղյակային թաշախուստով”։
Բայց քանի որ այդ երազանքը չի իրականացել, որոշել են “թռնել ստուց”։ Իհարկե, դա բոլոր արտագաղթողներին չի վերաբերում։
Շարունակությունը թերթի այսօրվա համարում:
