Ճանապարհներն ամբարիշտների՝ պիտի կորստի տանեն
Երանելի է այն մարդը, ով որ՝ ամբարիշտների խորհուրդների մեջ քայլեր չի անում, ո՛չ էլ ընթանում մեղավորների ճանապարհներով, և ո՛չ էլ նստում ժա՛նտ մարդու աթոռ: Այլ գիշե՛ր- ցերեկ, ամե՛ն ժամանակ խորհում է Տիրոջ օրենքի մասին, կամք աանում ապրել ա՛յդ սահմաններով. պիտի նմանվի մարդն այդ մի ծառի, որ տնկվել է կենդանարար ու արդար ջրերի ընթացքների մոտ. պտուղ է տալիս ճի՛շտ ժամանակին, նրա տերևը չի՛ թափվում բնավ, իսկ ինչ գործ անի՝ հաջողությա՛մբ է հասցնում ավարտին: Ամբարիշտները այդպես չե՛ն ապրում, այլ ինչպես փոշին հողմի բերանում՝ հոսո՜ւմ են նրանք երկրի երեսին: Եվ այդ բաների պատճառով է, որ դատ ու դատաստան անելու ժամին՝ ամբարիշտները չե՛ն արդարացվելու, ո՛չ էլ երբևէ վերև կհանվեն մեղավոր մարդիկ՝ արդա՛ր խորհրդով հավաքույթներում: Որովհետև որ՝ Տերն արդարների՛ ճանապարհներն է միայն ճանաչում, իսկ ճանապարհներն ամբարիշտների՝ պիտի կորստի տանեն իրենցով գնացողներին:
Գրաբարից փոխադրությամբ Մաքսիմ Ոսկանյանի
