«Իրավունքը» ներկայացնում է Պատմական գիտությունների թեկնածու, քաղաքագետ-միջազգայնագետ, «Քրիստոնեական արժեհամակարգի եւ ավանդական ընտանիքի պաշտպանության նախաձեռնության» համահիմնադիր Կարինե Եսայանի գնահատմամբ՝ 1991 թ.-ից ի վեր, սառը պատերազմում ԽՍՀՄ կրած պարտությունից հետո, աշխարհի երկբեւեռ կառավարման համակարգը փոխարինվեց ԱՄՆ-ի եւ իր դաշնակիցների միաբեւեռ կառավարման մոդելով: «Միաբեւեռ կառավարում իրականացնող պետությունները, իրենց համաշխարհային գերիշխանությունը պահպանելու նպատակով, ռազմաքաղաքական եւ տնտեսական ոլորտներում կառավարման գործիքակազմից բացի, կիրառում են նաեւ կառավարման գործիքակազմ տեղեկատվական եւ գաղափարախոսական ոլորտներում, որի նպատակն է կոտրել աշխարհի միաբեւեռ կառավարման դեմ տարբեր երկրների եւ ժողովուրդների դիմադրողականությունը, ոչնչացնել այդ ժողովուրդների ինքնությունը, արժեհամակարգը, ընտանիքի ինստիտուտի ավանդական կառուցվածքը, մարդկանց մոտ փոխել բարու եւ չարի մինչ այդ գոյություն ունեցող ավանդական ընկալումները՝ նրանց դարձնելով կառավարելի անդեմ զանգված», – նշում է Կ. Եսայանը: Քաղաքագետ-միջազգայնագետի կարծիքով՝ վերջին 28 տարիների ընթացքում մի շարք միջազգային կառույցներ հետխորհրդային բոլոր երկրներին պարտադրեցին եւ շարունակում են պարտադրել օրենքներ, որոնք ուղղված են ավանդական ընտանեկան եւ հոգեւոր արժեհամակարգի ոչնչացմանը. «1991 թվականից առ այսօր ՄԱԿ-ի, Եվրամիության, Եվրոպայի խորհրդի, միջազգային այլ կառույցների, Եվրամիության որոշ պետությունների կողմից հետխորհրդային տարածքի բոլոր երկրներում անխտիր կիրառվել է գաղափարական-արժեհամակարգային ինտերվենցիա իրավական, քարոզչական, մշակութային, կրթական, հոգեւոր ոլորտներում: Այդ պարտադրանքը դրսեւորվել է գենդերային ինքնության, գենդերային հավասարության, այլ սեռական կողմնորոշում ունեցող ԼԳԲՏ-ի խմբի անձանց իրավունքների պաշտպանության իրավական ամրագրման գործընթացով՝ երեխաների եւ կանանց իրավունքների պաշտպանության քողի ներքո ընտանիքների ներքին կյանքին միջամտելու, ընտանեկան միջանձնային հարաբերություններում առկա որոշ անհարթությունների պատրվակով երեխաներին ընտանիքներից օտարելու եւ ընտանիքները կազմաքանդելու նպատակով: Նման միջազգային պայմանագրեր եւ օրենքներ պարտադրվել են նաեւ Հայաստանին, որոնց մի մասն արդեն ստորագրվել, վավերացվել եւ ուժի մեջ են մտել, մյուսները գտնվում են իրավական ամրագրման փուլում»: Կ. Եսայանը հիշեցնում է, որ 1993 թվականին Հայաստանը ստորագրեց «Կանանց նկատմամբ բոլոր տեսակի խտրականությունների վերացման կոնվենցիան» (CEDAW), իսկ 2006 թվականին ստորագրեց այդ կոնվենցիայի լրացուցիչ արձանագրությունը: Այդ փաստաթղթով Հայաստանը պարտավորվեց ընդունել օրենքներ գենդերային հավասարության եւ ընտանեկան բռնության մասին. «2015 թվականի դեկտեմբերի 11-ին Հայաստանի եւ Եվրամիության միջեւ ստորագրվեց 12 մլն եվրո գումարի չափով «Բյուջետային ֆինանսավորման համաձայնագիր», որը Հայաստանին պարտավորեցնում էր ընդունել «Ընտանեկան բռնության մասին», «Խտրականության դեմ» (ԼԳԲՏ խմբի իրավունքների պաշտպանություն) օրենքները […]
