Երբ հոգեւորականը զոհվում է, ընդունելի է, երբ պայքարում է հայրենիքի ու պետականության պահպանման համար, ընդունելի չի՞
Սոֆյա Հովսեփյանը գրում է․
Քարոզչամեքենան գործի դրվեց …
Որքան անհասկացող կա գրում է
.”Հոգևորականը չպետք է քաղաքականությամբ զբաղվի” ։
Լու՞րջ…
Իսկ Հոգևորականը պետք է զենք վերցնի ու պատերազմի մասնակցի՞…
Այսինքն, երբ զոհվում է, ապա ընդունելի է, երբ պայքարում է հայրենիքի ու պետականության պահպանման համար, ընդունելի չի՞։ Պատերազմում էլ է նույն բանի համար մասնակցում ` հայրենիքի ու պետականության։
Գիտե՞ք, որ հայր Մկրտիչը մինչ օրս անհայտ կորած է, գիտե՞ք , որ Նարեկ սարկավագը և ուրիշներ զոհվեցին, գիտե՞ք , Դավիթ սարկավագը, որը հրաշքով փրկվեց արկի պայթունից ու գիտե՞ք որտեղ է հիմա, չէ՜ չգիտեք, գնացել է Դադիվանք։ Դադիվանքը մի խումբ երիտասարդ հոգևորականներ են պահում` ամեն օր կյանքի ու մահվան հետ կռիվ տալով, գիտե՞ք, որ մինչ էս պահը Դադիվանքը մզկիթի չի վերածվել, դա նույն հոգևորականների ջանքերով է …
Չէ՜, լիքը բան դուք չգիտեք և դժվար էլ իմանաք, դուք գիտեք միայն չմտածված խոսել, ինչ տեքստ տան` հիմարաբար կրկնեք ու չխորանաք, ո՛չ երկրի խնդրի, ո՛չ էության մեջ ։
Միքայել սրբազանը մի անգամ ասաց. ” էդ, որ պայքարում են եկեղեցի սարքելու դեմ, Հեչ չե՞ք մտածել, որ եկեղեցին կառուցել են երկրի սահմանները ընդգծելու համար և հենց եկեղեցու առկայությամբ է, որ կարողանում ես խոսել քոնը լինելու, քո երկիրն ունենալու, քո սահմանն ունենալու մասին ։
Իսկ դա քաղաքական է, թե՞ լավ է …
Չէ՜, չենք մտածել…
Դե խաղաղություն ձեր կարճ մտքին, որ մի օր հասնենք արժանապատիվ խաղաղության ։
Բարի գիշեր ։
