Նրան, ով ծախեց մեր ապագան, մեզ ապահով ապագա խոստանալով, Քրիստոս հարցնում է. «Հուդա՛, համբուրելո՞վ ես մատնում….»

Մեր գործը հիմա քննադատելը չէ, որովհետև թե՛ Հայրենիքի, թե՛ մարդկանց հանդեպ ավելի մեծ պատասխանատվություն ենք կրում, քան պարզապես քննադատելն ու բողոքելը: Կարո՞ղ ենք ինչ որ բան փոխել, ուրեմն անե՛նք սիրով ու ազնվորեն։ Չունենք այդքան ժամանակ, որ վատնենք այն ոչինչ չանողներին քննադատելու համար։

Հիմա մեր հասարակության մեջ կան մարդիկ, ովքեր ոչինչ չեն անում, բացի զրպարտելուց ու չարախոսելուց, կան մարդիկ էլ, ովքեր դժգոհ են այս իրավիճակից, բայց չունեն հստակ դիրքորոշում, կան նաև աղանդավորներ, որոնց համար Հիսուս Քրիստոսն ու վարչապետը նույնն են: Հենց այս մարդկանց համար Քրիստոս աղոթեց խաչի վրա. «Հայր, ների՛ր դրանց, որովհետև չգիտեն, թե ինչ են անում»: Իսկ նրան, ով ծախեց մեր ապագան, մեզ ապահով ապագա խոստանալով, Քրիստոս հարցնում է. «Հուդա՛, համբուրելո՞վ ես մատնում….» (Ղուկ. 22:48)