Հրամանատարիս կինը. ուղղաթիռներից`մինչեւ դուխ
«Այս տարիների ընթացքում միշտ ջղայնացել ու տխրել եմ, որ նախագահի մամուլի ու PR-ի պատասխանատուներն այնպես չէն աշխատել, որ մարդիկ ճանաչեին այս մարդկանց։ Չնայած հրամանատարս երբեք չի սիրել, որ խոսեն իր մասին, առավել ևս գովեն, նկարեն և այլն։ Նա միշտ մտածել է, որ դա իր խաչն է, դա իր պարտքն է և լուուուռ աշխատել ու ծառայել է։
Այն, որ Ռիտան ամբողջ պատերազմի ընթացքում գտնվել է Արցախում իր երեխաների հետ, դա բոլորը գիտեն։
Լինելով ՊՆ նախարարի կին երբեք չի օգտվել ուղղաթիռներից, եթե անգամ հարկ էր լինում գնալ Երևան գնում էր մեքենայով, երևի կարելի է մատների վրա հաշվել, որ նստել է ուղղաթիռ, այն էլ վիրավոր տղերքի հետ միասին։
Թե պատերազմի ժամանակ, թե հետագայում բոլոր ծանր պահերին, Ապրիլյանն էլ ներառյալ իր պարտքն էր համարում գալ Արցախ, զբոսնել քաղաքում և ԴՈՒԽ տալ մարդկանց, իսկ մարդկանց համար դա միլիոն արժի մինչև հիմա «հրամանատարի կինն էլա ստեղ»։
Իսկ վերջին տասը տարիների ընթացքում, կարելի է մատների վրա հաշվել քանի անգամ է ինքնաթիռից օգտվել, ինչ մեքենայով է շրջել, դե իսկ թիկնապահների և այլ նման բաների մասին խոսելն անգամ ավելորդ է։
Նրան ինչպես նախկինում, այնպես էլ հիմա շատ հաճախ կարելի է հանդիպել խանութներում մթերք գնելիս, կամ ինչ որ սրճարանում բացարձակ չտարբերվելով այլ քաղաքացիներից։
Մարդ, որին ոչինչ ու երբեք չփոխեց»։
Գրում է Ղարաբաղյան ազատամարտի մասնակից Հարություն Հարությունյանը
