Չխոսել այն մարդու հետ, որն արժանի է զրույցի, նշանակում է կորցնել մարդուն

Կարդանք մի գեղեցիկ պատմություն, որը լսել եմ քարոզներից մեկի ժամանակ.
Քրիստոնեական մեծագույն ճգնավոր` Անտոն Անապատականի մոտ գալիս է ոմն անծանոթ և խնդրում, որ սուրբը աղոթի իր համար, խնդրելով Աստծուց թողություն իր մեղքերի համար:
Ի՞նչ է անունդ, – հարցնում է Սուրբը.

Աստվա՛ծ կհայտնի քեզ, – պատասխանում է անծանոթ մարդը, ու հեռանում: Սուրբ Անտոնը աղոթքի է կանգնում իր խցում, խնդրելով Աստծուն անծանոթ մարդու մեղքերի թողության համար, և շատ չի ուշանում պատասխանը…

Դու ճանաչո՞ւմ ես այդ մարդուն, գիտե՞ս, թե ով է նա – լսվում է մի ձայն: Ո՛չ, չգիտեմ, անծանոթ է, պատասխանում է Սուրբը.

Սատանա՛ն է մարդու կերպարանքով, – ասում է ձայնը, – երբ վերադառնա քեզ մոտ մեկ շաբաթից, ասա նրան, որ ես կներեմ` եթե զղջա: Անցնում է մեկ շաբաթ, վերադառնում է անծանոթ մարդը:

Ես գիտե՛մ, թե ով ես դու, ասում է Անապատականը, և եթե զղջաս, Աստված քեզ կների:
Այդ ժամանակ անծանոթ մարդը կերպարանափոխվում է և բարձր քրքջալով արհամարհական պատասխանում.

– Ողջ աշխարհը ի՛նձ է լսում, ե՞ս պիտի զղջամ, ասում է, ու քաշվում է անապատ:

Ծովիկ Դավթյան