Ինչու է միայն ամուսնական անհավատարմությունը քննադատվում: Մենք անհավատարիմ ենք ամեն ինչում

Նույնը վերաբերում է մնացած բոլոր պատվիրաններին:  Երբ ես չեմ հարգում իմ ծնողներին, իզուր եմ հարգանք ակնկալում իմ երեխաներից և շրջապատից: Երբ ես չեմ տեսնում իմ մեղքը և չեմ ուղղում, ապա իրավունք չունեմ բողոքելու այլոց թույլ տված սխալների`չասեմ մեղքերի դեմ: Նրանք էլ են այդպես մտածում: Այդ պատճառով էլ բոլորս բողոքող ենք, տրտնջացող ենք, ու ոչ մեկս շտկվող չենք: Ինչպես Օմար Խայամն է ասում.  «Քանի դեռ խոսքը չես ասել, դո՛ւ ես տերը, ասելուց հետո ինքն է դառնում քո տերը»:

Զգուշանանք մեր արտաբերած խոսքերի անստուգությունից:

Սա լավագույն միջոց է սեփական սխալներին անդրադառնալու և աստիճանաբար լռել սովորելու, այնքան ժամանակ, քանի դեռ մենք չենք ուղղվել: Իսկ ուղղվելուց հետո ոչ թե բողոքում ենք, այլ Աստծուց ողորմություն ենք խնդրում սխալվողի համար:

Պարզ տեսնում ենք, որ մեղանչողը կամ չի ճանաչում Աստծուն, կամ որ ավելի սարսափելի է` ճանաչելով անտեսում է Նրա խոսքը: Դարձյալ կա մի մեծ մխիթարություն: Աստված համբերեց ու հանդուրժեց ինձ, կհամբերի նաև մյուս մեղանչողին: Հայրը կամենում է որ սիրենք Իրեն և սիրենք միմյանց:

Ծովիկ Դավթյան