Ներումը չի վաստակվում, այլ շնորհվում է
Ռազմական հանճարեղ գործիչ Նապոլեոն Բոնապարտը (1769-1821), Սուրբ Հեղինե կղզում, իր մեկուսացման օրերին, հաճախ էր Աստվածաշունչ կարդում և խորհրդածում.
«Ավետարանն ունի խորհրդավոր մի ուժ, ինչ-որ զարմանահրաշ զորություն և ջերմություն, որը ներգործում է մտքի վրա և զմայլում սիրտը … Երբ այդ Գիրքը սեղանիս վրա է, ես չեմ հոգնում այն կարդալուց»:
Մի անգամ մահվան դատապարտված մի զինվորի մայր դիմում է Նապոլեոն կայսրին, որպեսզի իր հանցագործ որդուն ներում շնորհի:
– Նա արդարացիորեն է դատապարտված,- խիստ պատասխանում է կայսրը:
– Ես եկել եմ ձեզնից ոչ թե արդարություն, այլ ներում խնդրելու:
– Ձեր որդին չի վաստակել այդ ներումը:
– Ով ողորմած կայսր,- մեղմորեն ասում է մայրը,- ներումը չի վաստակվում, այլ շնորհվում է: Ինչպես մենք, որ արժանի չէինք ներման, բայց Քրիստոսը ներեց մեզ՝ շնորհելով մեղքերի թողություն, այնպես էլ ես եմ խնդրում, որ ներում շնորհեք իմ որդուն:
Այս խոսքերը տակնուվրա են անում Նապոլեոնի սիրտը, եւ հանցագործն ազատ է արձակվում՝ շտկվելու և այլևս հանցանք չգործելու պայմանով:
