Ես բարձանում էի դեպ երկինք… ու այնտեղ վիշտ չկար…
Վերջին շրջանում գրեթե չի պատահում, որ ես ինքս ինձնից վեր բարձրանամ… վիշտս թարմ է, չի թողնում…
Էսօր, երկու անգամ, դա… տրվեց ինձ…
Մեկը Նարեկիս` Տիեզերական Վարդապետվելու Պահն էր:
Մյուսը` երբ կաթոլիկ-առաքելական այդ Պատարագի ընթացքում հնչեց… մեր ծիրանափողը… դուդուկը..
Ես բարձանում էի դեպ երկինք… ու այնտեղ վիշտ չկար…
Բոլոր մերոնք էին… մաքուր, զուլալ, նարեկված…
Հ.Գ. Ասեմ էլի
Էդ մենակ մենք չմաքրվեցինք, բարձրացանք էդ Պատարագով` ցնցող, ոգեղեն, երկինք շարժող Պատարագով:
Այլ ինքն` աշխարհը նաեւ..
Իսկ իմ Նարեկի` ուշացմամբ տիեզերական վարդապետացումը…
Լոկ իրե`նց էր պետք…
Մենք Նարեկի մեջ ծնվում: Մենք Նարեկի մեջ մեռնում ենք:
Հ.Գ.Ամուսնուս մահվան գիշերը ես աղոթքներ էի միացրել… նստել սենյակի անկյունում այդ աղոթքների միջով դառնագին հետեւում էի իր հեգեւարքին… մեկ էլ հասկացա` <<Մատյանը>> պետք է միացնեմ… երբ Նարեկը միացրի… ամուսնուս խոոր տնքոցները դադարեցին` ասես լույս իջավ վրան` դրախտը վեր էր բարձրանում ու լցվում սենյակն ասես… նա իրեն այնպես լավ էր զգում, այնպես հանգիստ էր, այնպես խաղաղվեց… ես ցնցված է.. ես գիտեի, որ Նարեկը մեծ է, բայց որ Նարեկն այդքան մեծ է…
Լրագրող Կարմեն Դավթյանն է կիսվել ֆեյսբուքյան հանրագրում
