Քսանևերկրորդ օր ﬔծ պահոց

Լո՛յս ճշմարիտ, Տէ՛ր իմ, Յիսուս, շփոթութեան խաւար մը մտքիս վրայ ձգեր է սատանան՝ որով կը պղտորի,

չեմ կրնար ﬕտքս բերել իմ ﬔղքերս, և ոչ ﬕտքս պահել, որով շատ ﬔղք կը մոռնամ, կամ թէ չեմ կրնար պարագաներով զրուցել, կամ կը տարակուսիմ որ լաւ չեմ հասկցներ քահանային.

հետևաբար խոստովանանքը ծանր բան կ’երևի ինծի, հոգևորէ պաղիլ կու գայ:

Բայց, դու Տէ՛ր, ինչ շնորհք տուիր Դաւիթ մարգարէին, որ քու առջևդ ﬕշտ զղջմամբ կը յիշէր,

իր ﬔղքերը խոստովանիլ չէր ձանձրանար, և ինչ շնորհօք որ կ’ընես ուրիշ մարգարէի բերնով՝

թէ դու առաջ ըuէ՛ քու ըրած անօրէնութիւնդ՝ զոր ես ալ ջնջեմ, այն շնորհքը ղրկէ՛ հիմա ինծի ալ՝

որպէս զի այս մութն և շփոթութիւնը փարատի մտքէս:

Ո՛րչափ նախանձու ﬔղքեր ըրեր եմ պզտիկուց ﬕնչև հիմա, այսօր խոնարհութեամբ ու զղջմամբ կը խոստովանիմ քահանային՝ քու փոխանորդիդ:

Ո՛րչափ ընկերոջս բարւոյն վրայ նախանձեր եմ, աչք տնկեր եմ իր հարստութեան, յաջողութեան, ﬔծնալուն, անուանի ըլլալուն.

եթէ անոր յաջողութիւն մը եղեր է՝ ցաեր եմ,

եթէ ձախորդութիւն կամ փորձանք մը եկեր է՝ ախորժեր եմ, ուրախացեր եմ:

Երբ անիկայ ﬔծցուցեր, գովեր են՝ տրտﬔր եմ.

երբ վար զարկեր են, չեն հանած, սրտէս ուրախացեր եմ,

մանաւանդ թէ ձեռքի տակէ այնպէս ըրեր եմ՝ որ վար զարնեն կամ չհանին ընկերոջս:

Այսպէս վարուեր եմ պզտիկուց ﬕնչև հիմա.

վասն զի նախանձու այս ախտը՝ ինծի բնական եղեր է, և նախանձէն ինչ ﬔղքեր որ յառաջ կու գան,

անոնց մէջն ալ ընկեր եմ չարաչար.

քէն ընել, ոխակալութիւն պատել, վրէժխնդրութիւն ուզել, ցանկանալով՝ ձեռքէս եկած ﬖասը հասցնել
ընկերոջս, սրտիս մէջէն անէծք տալ:

Հետևաբար դատեր եմ, բամբասեր եմ, ﬔղադրեր եմ, կամ երբ օտար մ’անոր անունը կոտրեր է՝ ոխասրտեր եմ, բանսարկութիւն ըրեր եմ:

Այսչափ ու ասոնց նման բազար նախանձու ﬔղաց մէջ ինկեր եմ, եղբայրսիրութեան պատուիրանքիդ դէմ գործեր եմ:

Բայց այժմ որ կը նաիմ այս ըրածներուս վրայ, ու ձեռքէս եկածին չափ զղջալով կը խոստովանիմ քեզ,

դատաւոր բարեգութ, ներէ՛, քաւէ՛, այժմէն ջնջէ՛ իմ հաշուեգրքէս՝ որչափ նախանձու ﬔղք գրուած է

մէջը։

Ամեն: