Մենք դավաճանում ենք Աստծուն ու մեզ. լռությունն ուրացում է
Եւ նրանք ելան եւ շրջում էին քաղաքներում ու գիւղերում, աւետարանում էին եւ բժշկում ամէն տեղ:
Լռող, չվկայող քրիստոնեությունը նահանջող քրիստոնեություն է, ինքնամարող հավատք։ Այս դեպքում լռությունն ուրացություն է։
Այժմ վախենում են անգամ սեփական զավակին պատմել Աստծո, արարչության, Քրիստոսով փրկության մասին։ Հիմա հաճախ դպրոցում, համալսարանում, մամուլի էջերում ոչ թե փառաբանվում, այլ հեգնվում, ծաղրվում է հենց քրիստոնեական (ոչ բուդդայական, ոչ մուսուլմանական եւն) հավատքը։
Երբ մենք չենք խոսում, վկայում, կիսում Քրիստոս Փրկչի Ավետարանը, մենք դավաճանում ենք Աստծուն ու մեզ, մեզանով ընդհատում կատարումն այն մարգարեության, որ ասում է.
Նրանց վրայ նշան պիտի թողնեմ: Նրանց միջից փրկուածներին պիտի ուղարկեմ ազգերի մէջ … որոնք չեն լսել իմ անունը եւ ոչ էլ իմ փառքն են տեսել. նրանք պիտի պատմեն իմ փառքն ու իմ անունը ազգերի մէջ : (Ես. 66.19)։
Կիսենք Ավետարանի հոգի փրկող խոսքը մարդկանց մեր ամենօրյա կյանքով, օրինակով, սիրով ու ինքնազոհողությամբ։ Աստված օրհնի ձեզ այդ ճանապարհին։
Տեր Նշան քահանա Ալավերդյան
