Ափսոս էր, որ այլևս չունե՞ր, թե՞ ափսոս էր, որ այլևս չկար

Գիշերվա փողոցում մենակ մնացած մարդը հենց այնպես միայնակ չդարձավ: Նրան լքեցին: Նախ ցերեկը լքեց, հետո` համբերությունը, հետո` սպասման իմաստը և ապա բոլոր նրանք, ովքեր գնացին վերադարձի խոստումով: Գիշերում մնացած մարդը պիտի չիմանար, որ ապահով լույսի հրապույրն ավելին է, քան մոլորված մարդու նվիրումը: Եվ մարդն այնտեղ էր, որովհետև նա մենակ էր շատերի մեջ, երբ շատերը մեկուսի էին միասին:
— Ափսոս,- ասաց գիշերվա միջի միայնակ մարդը, երբ արդեն հեռանում էր: Ու ոչ ոք չկար, որ իմանար, թե ինչն էր ափսոս: Ափսոս էր, որ այլևս չունե՞ր, թե՞ ափսոս էր, որ այլևս չկար: Իսկ դրանք տարբեր բաներ են:

Հովիկ Չարխչյան