Մի կանգնիր աշնան գիշերվա անձրևի տակ՝ իզուր է

Մի կանգնիր աշնան գիշերվա անձրևի տակ: Իզուր է: Նրանք, ովքեր քեզնից առաջ կանգնում էին, հետո տուն էին տանում թրջված հագուստներ, մի թեթև հարբուխ և ինքնախաբկանքն այն բանի, թե մարմնի չարչարանքը հատուցման գին ունի: Չէ, մի կանգնիր անձրևի տակ, սպասված գնի կեսն անգամ քեզ չեն տալու ոչ ամպը, ոչ մութը, ոչ էլ նա, ում համար գիշերն ընտրեցիր:

Մեր հիասթափությունների համար միշտ էլ մեղավորը մենք ենք լինելու, քանի որ ակնկալեցինք ավելին, քան պիտի տրվեր: Մեր կորուստներից ցավ ապրեցինք, քանի որ նախընտրեցինք լինել կողոպտված, երբ կարող էինք պարզապես հրաժարվել: Մեր նվաստացումների կսկիծը վերջին վերքերի մեջ լցվեց, երբ առաջինները ապաքինեցինք մոռացումով:

Դե ուրեմն մի կանգնիր անձրևի տակ, որովհետև եղածն ընդամենը անձրև է. կգա, կթացացնի, հետո կչորանա, կանցնի-կմոռացվի: Հավատա, հարբուխդ ավելի երկար կհիշես, քան այդ վարար տեղատարափը, ինչպես որ մտապահվելու են ճանապարհները, բայց ոչ քայլերը: Իսկ նա, ով իրապես քոնն է, աշնան գիշերներին իր հետ անձրևանոց կբերի:

Հովիկ Չարխչյան