Սարոյանի «հնարամտությունը»

«Սխտորը եղավ պատճառը, որ ես քիչ գացի դպրոց: Ամեն առավոտ սխտորով կերակուր կուտեի, կերթայի դպրոց: Հոտ դասարան կբռներ…Ուսուցիչ կմտներ, հոտ կքաշեր ու վրաս կպոռար.
– Նորե՞ն սխտոր կերած ես:
– Այո´,- կըսեի,- սխտոր կերած եմ, հապա ի՞նչ ուտեի:
– Հոտ սենյակ բռնած է:
– Է¯, լուսամուտ բաց,- կըսեի:
Կկատղեր, դուրս կըներ: Իմ ուզած ալ այդ էր, կերթայի տուն: Մայրս կհարցներ, թե ինչու նորեն շուտ եկա:
– Ուսուցիչ դուրս ըրավ, ըսավ` սխտոր կերած ես:
– Խողեմ ատոնց գլուխ,- կըսեր մայրս,- Բիթլիսի ճաշեր չեն հավնիր, իրենց կերա՞ծն ինչ է:
Բայց կատակ կանեմ, հիմնական պատճառն այն էր, որ ես արագ կսովորեի, անոնք` դանդաղ»:

Վիլյամ Սարոյան