Պապի այցը հենց այնպես չի. Իրատես
Պապը գալիս է: Եվ դա բարի է: Ու քանի որ մեծ տիեզերքում չկա մի բան, որ դուրս լինի Աստծո կամքից, պապն առաջին քրիստոնեական երկիր է գալիս Աստծո կամքով ու հավուր պատշաճի պատրաստվածությամբ: Այցից առաջ Հայաստանին ու հային հղված պապի խոսքի մեջ էլ առավելաբար Աստծո ներկայությունն էր առաջնագծված, զի Խոսքն ի սկզբանե է ու Մարմին է առել՝ ընդհանրական ոգու մեջ պահելու ամենն ու ամենքին:
Ու պետք է կարողականություն այդ ոգին բազմապատկելու: Պապի այցը, որպես համատեղում հայոց առաքելական Առաջնորդանիստում հայոց վեհափառության կողքին, պետք է դիտել եզակի ողորմածություն, վերին նշան` ոչ միայն հայոց, այլև քրիստոնեական համայն աշխարհի համար: Որպես համակարգ, որը զորու է շատ ավելի հարցեր լուծելու, քան բազում-բազմաթիվ պատերազմներ, անկատար բանակցություններ, իրենց աշխարհի մեծ կարծող առաջնորդներ, ընդհանրական ոգին պառակտող ձեռնարկներ, մեծ ծվարումներ, քանզի ասված է.
Վերինը փնտրեք, մնացածը կտրվի ձեզ:
Ու այսօր եզակիաբար հայոց կերպը կանգնած է «վերին» ընտրության առաջ: Ու խնդիրն ամենևին էլ պապի այցը չէ, ինչն ինքնին անչափ էական է` մեկտեղվելու, օրեր շարունակ աղոթական վակուումում լինելու, ներհայեցության տարածքները գրավելու համար, որից հետո կարող են անառիկ դառնալ նյութական տարածքներն ու հող-հայրենիներն ընդհանրապես:
Ավարտելով պապի այցի հոգևոր պարադիգմայի ներկայացման ամբողջականությունը, արձանագրենք երեքօրյա այդ մեկտեղումը, միասնական ոգու այդ հառաչը աշխարհի ու մարդու համար, այն էլ պապի ու լուսավորչական-մագաղաթե հայոց կաթողիկության կողքին այն երկրում, որը, այո, եղել է Դրախտի նախակարապետը, որից Նոյն իր աղավնուն աշխարհ ճամփեց' կանաչ ձիթենին կտուցին հետ ստանալու մաղթանք-սպասումով, ուր... աղավնին հետ եկավ` Արարատի գագաթից Նոյի հետ վայր իջնելու համար, որպեսզի մի օր կրկին վեր բարձրացնի նրան, որպես անմահ հոգի, Արմագեդոնի գնացող աշխարհում ու այս էպիկենտրոնում հենց այնպես լինել չի կարող:
