Զարմանալիորեն. Իրավունք de facto
Ճիշտն ասած, ընդամենը 10 օր առաջ նույնիսկ երազում չէի կարող տեսնել, որ բարի խոսք կարող եմ ասել Լեւոն Տեր-Պետրոսյանի մասին: Բայց կյանքը, գարմանալիորեն, այնքան հարուստ է, որ նույնիսկ ամենավառ երեւակայությունը գլուխը պատով է տալիս: Բնականաբար, չեմ կարող գոհունակություն չարտահայտել, առաջին նախագահի նախաձեռնության առթիվ` հանդիպելու Սերժ Սարգսյանին եւ քննարկելու պատերազմական իրավիճակի հետ կապված խնդիրները:
Այդ ֆոնի վրա, սակայն, Ռոբերտ Քոչարյանը զարմանալիորեն իրեն դրսեւորեց ոչ թե որպես պաշտոնաթող նախագահ, այլ որպես սովորական նեղացկոտ ընդդիմադիր. «Այսպիսի հանդիպում նախաձեռնել չեմ պլանավորում, տեղի ունեցած իրադարձությունների լույսի ներքո եւ հաշվի առնելով ծանր գնով ձեռք բերված փորձը` հիմա շատ ավելի կարեւոր է անհապաղ լուծել բանակը ժամանակակից սպառազինությամբ ապահովելու հարցը, արագորեն ադապտացնել անձնակազմի մարտական եւ մարտավարական պատրաստվածությունը նոր պայմաններին»:
Եվ ինչով է դա պայմանավորում` իբր գործող նախագահի եւ նախկին նախագահների հանդիպումները չեն կարող ագդել ռազմական խնդիրների լուծման վրա: Զարմանալի է, Ռոբերտ Սեդրակիչը իրո՞ք չի ըմբռնում, թե ձեւ է անում, որ չի ըմբռնում, թե այդպիսի հանդիպումները շատ կարեւոր հարցի լուծմանն են նպաստում` միասնության մթնոլորտին:
Օրվա մյուս հրապարակումներին ծանոթացեք թերթի այս համարում:
