Մեծ ռիսկ
Վաշինգտոնյան Քարնեգի հիմնադրամի աշխատակից Թոմաս դե Վաալը իր «Կորցնելով վերահսկողությունը Կովկասում» հոդվածում անդրադարձել է Լեռնային Ղարաբաղի հիմնախնդրին: Փորձագետը նշում է, որ 1994թ. ռազմական գործողությունների ավարտից հետո Ղարաբաղյան հակամարտությունը երբեք սառեցված չի եղել: Հեղինակի կարծիքով` կողմերից ոչ մեկը պատրաստ չէ գնալ ցավոտ փոխզիջման, որը կհանգեցնի խաղաղության, գրում է politico.eu-ն.
«Հայաստանի կիսաժողովրդավարական առաջնորդների եւ Ադրբեջանի բռնապետական ղեկավարների համար ռեժիմը պահպանելը բացարձակ առաջնային խնդիր է։ Նրանք վախենում են փոփոխություններից եւ պարբերաբար օգտագործում են «Ղարաբաղի հաղթաթուղթը» ազգին իրենց դրոշի շուրջ համախմբելու նպատակով»:
Վաալի կարծիքով` Ռուսաստանը ջանում է ինքը թելադրել վտանգավոր իրավիճակը, միեւնույն ժամանակ չձգել թելերը: Մոսկվան ռազմավարական շահ ունի հակամարտությունը լուծելու համար, սակայն պարբերաբար օգտագործում է ղարաբաղյան հակամարտությունը Հայաստանից եւ Ադրբեջանից ռազմավարական օգուտ քաղելու եւ Հարավային Կովկասում ռազմահենադաշտ պահպանելու նպատակով:
Անդրադառնալով ԵԱՀԿ Մինսկի խմբին` վերջին ժամանակներս Մինսկի խումբը հակամարտությունը կառավարելու վարժություն է դարձել՝ փոքր ամբիցիաներով եւ հակամարտության կարգավորման նույն փոքր հնարավորություններով։ Բացի այդ, Ռուսաստանի եւ Արեւմուտքի միջեւ Ուկրաինայի հարցով տարաձայնությունները վնասել են խաղաղության գործընթացին.
«Ռուսաստանն ամենուր իր ճանապարհին անկարգություններ է թողնում: Վերջին հայ-ադրբեջանական մարտերը մեծացնում են ռիսկը, որ սխալ հաշվարկի դեպքում լուրջ միջադեպը կհանգեցնի նոր փոքր պատերազմի, որը ոչ ոք չի ուզում, սակայն որից կողմերից ոչ մեկը պատրաստ չէ հրաժարվել։ Ռուսաստանի վարքագիծն ավելի է բարդացնում կատարվածին վերջ դնելու հնարավորությունը»:
