Ի՞նչ էին նշանակում Փաշինյանի եւ Մակրոնի ժեստերը
Հայաստանի վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանի եւ Ֆրանսիայի նախագահ Էմանուել Մակրոնի բրյուսելյան հանդիպման ժամանակ նրանց ժեստերը բավական ընդգծված ու արտահայտիչ էին: Հրապարակված տեսանյութում ձեռքսեղմումից առաջ Մակրոնը թեթեւ խփում է Փաշինյանի բազկին: Նույնկերպ պատասխանում է Հայաստանի վարչապետը: Հետո՝ լայն ժպիտներ: Իսկ արդեն հրաժեշտից առաջ ձեռքսեղմումի ժամանակ Ֆրանսիայի նախագահ Էմանուել Մակրոնը մյուս ձեռքը դնում է Հայաստանի վարչապետ Նիկոլ Փաշինանի ուսին: Փաշինյանը արձագանքում է նույն ժեստով:
Այդ շարժումները, որպես կանոն, ունենում են այս կամ այն նշանակությունը եւ հնարավորություն են տալիս պատկերացում կազմել կողմերի գիտակցված կամ ենթագիտակցական մտադրությունների ու տրամադրվածության մասին:
Արտակարգ եւ լիազոր դեսպան Արման Նավասարդյանը, մեկնաբանելով նշված երկու գործիչների ժեստերը, ասաց. «Ժեստերի լեզվի մեջ կա մի շատ հետաքրքիր երեւույթ, որը կոչվում է հպման ֆենոմեն, անգլերեն ասում են՝ «թաչինգ»: Ապացուցված է, որ հաղորդակցության ժամանակ աննշան արված ամեն մի հպում ունի դրական նշանակություն եւ դրական հետեւանք՝ հարաբերությունների պահպանման եւ հետագա զարգացման համար: Սա հաճախ կատարվում է ենթագիտակցական մակարդակում, որովհետեւ ժեստերի լեզուն սկզբում ենթագիտակցական մակարդակով է առաջանում, հետո նոր արտահայտվում է խոսքերով: Եվ եթե հարաբերությունները, այսպես ասած, ընթանում են դրական, լավ մթնոլորտում, ինքնաբերաբար նման թեթեւ հպումներ կատարվում են»,- ասաց Արման Նավասարդյանը:
Նա նշեց, որ ուշադիր հետեւել է Մակրոնի ժեստերին, եւ բացարձակապես որեւէ շինծու բան դրանցում չի տեսել: «Եթե նա դա արել է ենթագիտակցական մակարդակում, նշանակում է համակրանք ունի դեպի Փաշինյանը, ինչը ես մտածում եմ, որ այդպես էլ կա: Եթե արել է գիտակցաբար, դա էլ լավ է: Դա ցույց է տալիս իր տրամադրությունը, իր դրական էմոցիաները, ինչը գրավական է նաեւ հետագա հաջող հարաբերությունների համար: Իսկ այն, որ Նիկոլ Փաշինյանը պատասխանեց, նույնպես շատ լավ արեց: Անպայմանորեն պետք է պատասխանը լինի: Եթե Մակրոնի այդ հպումները ոչ ենթագիտակցորեն էին, եւ նա պատասխան չստանար, չէր հասկանա, դրական էմոցիա չէր առաջանա»,- նկատեց դեսպանը:
Բայց օրինակ, եթե կողմերից մեկը թփթփացնում է մյուսի թիկունքին կամ ձեռքսեղմման ժամանակ մյուս ձեռքով բռնում է դիմացինի արմունկը, դա ընկալվում է որպես սեփական գերակայությունը մյուսի նկատմամբ ընդգծելու փորձ: Արդյո՞ք ձեռքը ուսին դնելը նույնպես գրեթե նույնը չի նշանակում, ինչն արեց Մակրոնը եւ ինչին պատասխանեց Փաշինյանը:
Արման Նավասարդյանն այս առնչությամբ ասաց, որ տվյալ դեպքում որոշիչ են հարակից այլ գործոններ, որոնց առկայությունը նման կերպ մտածելու հիմք չի տալիս:
«Ձեռքը ուսին դնելու ժեստի մեջ հովանավորության մի փոքր տարր կա: Բայց նայած թե դրան ինչ է նախորդել: Եթե դա առաջին հանդիպումն է, եթե կա դրական, այսպես ասած, ինֆորմացիա, այնտեղ չի եղել բանակցային գործընթաց, երբ մեկը չի կարողացել բանակցությունը տանել անհրաժեշտ մակարդակով, դա չի դիտվում որպես տիրական ժեստ: Երբ դա կատարվում է այս մակարդակում, պետք է նայել՝ ինչ ենթատեքստում է արվում եւ ովքեր են դա անողը: Ես կարծում եմ, որ այստեղ լրիվ հավասարության ու բարության մթնոլորտ էր: Հետո՝ Մակրոնի ժպիտը: Ժպիտը շատ անկեղծ էր»,- արձանագրեց արտակարգ եւ լիազոր դեսպան Արման Նավասարդյանը:
