Սիրո դոնոր եղեք, մարդիկ

Ինչ են մտածել հայրենական բժիշկները մի քանի տարի չհերքելով այդ ախտորոշումը, չգիտեմ, չեմ էլ ուզում խորանալ, վերլուծել, համադրել, մեղադրել: Հետ չեմ բերելու ծնողներիս անցկացրած անթիվ անքուն գիշերները: Նրանց հանդեպ անսահման սիրով ու հարգանքով հանդերձ ոչ մի անգամ հատուկ չեմ ասել՝ շնորհակալ եմ:

Տասնչորս տարեկանում արդեն ԱՄՆ-ում էինք՝ ես ու մայրս: Մորաքույրս էր մեզ հյուրընկալել: Գլենդելի հայկական համայնքի մեր բազմաթիվ բարեկամները էլի մեկ մարդ էին դարձել: Նրանք մեզ հետ էին հիվանդանոցային-անալիզային անվերջանալի պրոցեսներում: Նրանց էլ շնորհակալություն դեռ հատուկ չեմ ասել. կհասցնեմ երևի:

Ամերիկացի բժիշկներին բարդ առաքելություն էր վերապահված: Իրենց «ուղարկված» հիվանդին ութ տարի արյուն էին փոխներարկել: Ութ ամիս էլ իրենք տարան-բերեցին. գլուխ չէին հանում կամ ուզում էին մաքսիմում համոզվել, չէին կարող երկրորդ անգամ ծնողին սխալ ախտորոշում ասել:

Իմ վերջնական ախտորոշումը ճշգրտորեն տվեց մի հրեա բժիշկ: Անուն-ազգանունն անգիր եմ հիշում՝ Լիզա Գուդմանն էր՝ երիտասարդ, վառ, էներգիայով լեցուն: Հավատացած էի՝ նրա ազգանունը մեծ դեր ուներ նրա այդպիսին լինելու հարցում: Արդեն մոտ 20 տարի անց փնտրեցի համացանցում ու նրան գտա՝ ամերիկյան կլինիկաներից մեկում հաջողված բժիշկ է: Ծննդյան թիվն ինձ հուշեց, որ երբ նա ինձ բուժում էր, այն տարիքին էր, ինչ ես հիմա այս տողերը գրելիս: Ինձ բուժեցին… այն չէր, ինչ ախտորոշել էին վեց տարեկանում:

Լիզան իմ տարիքում մարդու կյանք փրկեց: Երանի ես էլ կարողանայի: Շատ եմ ցանկացել արյան դոնոր լինել, սակայն չեմ կարող՝ հաշվի առնելով տարած վիրահատությունս: Հայրս ինձ համար արյուն էր տալիս: Հատուկ շնորհակալություն էլ չեմ ասել…

Հաճախ եմ մտքեր ունենում, որ եթե ինձ համար այս ուղին էր վերապահված, ուրեմն մի բան ունեմ այս աշխարհին դեռ տալու: Եթե էլ ոչինչ չհասցնեմ, չգիտեմ՝ կընդունվի՞ գոնե այն, որ որդի եմ լույս աշխարհ բերել: Գուցե մարդկությանը մի կյանքի պատմություն թողնեմ կոչով՝

Դոնոր եղեք, մարդիկ` արյան, սիրո, բարի գործի դոնոր:

Նարինե Նազարյան