Նոր պատերա՞զմ. Իրավունք
ՈԴ ԱԳ նախարար Սերգեյ Լավրովի Բաքու կատարած վերջին այցելության ժամանակ, ինչպես հայտնի է, ղարաբաղյան թեմայով լավատեսական մի շարք հայտարարություններ հնչեցին: Մի կողմից, Լավրովը հայտարարեց, թե՝ «Մենք հիմա էականորեն մոտ ենք հաջողությանը»: Էլ ավելի առաջ գնաց Իլհամ Ալիեւը, թե՝ ղարաբաղյան հակամարտությունը մոտ ժամանակներս պետք է կարգավորվի…
Չնայած այդ տոնայնությանը, Լավրովի այցից հետո ադրբեջանական զինուժը բավականին ակտիվ է: Ճիշտ է` ոչ անմիջապես ղարաբաղյան սահմաններին, այստեղ դեռ հարաբերական անդորրը պահպանվում է: Բայց սահմաններից հաշված կիլոմետրեր այն կողմ զորավարժանքներ են, այդ թվում օդային թռիչքներ, որը կարող է ցանկացած պահի հարվածի տակ դնել ոչ միայն հարաբերական հանդարտությունը, այլ դրանով իսկ վերածվել մասշտաբային պատերազմի: Սա տեսականորեն, բայց նման ռիսկ, թեեւ փոքր հավանականությամբ, այնուամենայնիվ կա: Եվ դժվար չէ հասկանալ, որ սահմանների հարեւանությամբ իր այդ ռազմական ակտիվությամբ Բաքուն միանգամայն գիտակցված կերպով է ռիսկի նման բաղադրիչը մտցնում օրակարգ: Եվ բնական հարց է ծագում ի՞նչ նպատակով:
Ընդամենը հաշված օրեր առաջ ղարաբաղյան հակամարտության մոտ ժամանակներս կարգավորվելու մասին Ալիեւի հիշատակված լավատեսությունը պետք է, որ նրան միանգամայն այլ քայլերի դրդեր:
Այսինքն, եթե Բաքուն սպասում է հանգուցալուծմանը, այն էլ «մոտ ժամանակներս», ուրեմն, տրամաբանորեն, օրակարգում պետք է, որ լինի կարգավորման ռեալ, Հայաստանի հետ հիմնականում համաձայնեցված տարբերակ, եւ միայն մնացել է դրա հետ կապված որոշ դետալներ հստակեցնել: Բայց այդ դեպքում Ալիեւի ինչի՞ն է պետք սահմաններին ինչ-որ ռիսկի գործոն մտցնել` դրանով իսկ հանգուցալուծմանն այդքան մոտեցած գործընթացը ենթարկելով հազար ու մի պատահականության:
Մանրամասներին ծանոթացեք թերթի այս համարում:
