Հարց քահանային. Ինչու է «Կյանքի խոսք» եկեղեցին համարվում աղանդ.
Շատ մարդիկ անտեղյակ են և չգիտեն թե ինչով է տարբերվում
«Կյանքի խոսք» աղանդը Հայ Առաքելական Սուրբ եկեղեցուց:
Նրանք մերժում են Մյուռոնը:
Նրանք մերժում են նաև եկեղեցին, որը հաստատեց Քրիստոս վերնատան մեջ:
Նրանք մերժում են նվիրապետական կարգը, որը հաստատեցին Քրիստոս և իր առաքյալները:
Նրանք մերժում են սրբերի բարեխոսությունը, մերժում են սրբազան ավանդույթը:
«Կյանքի խոսք» աղանդը համարվում է տոտալիտար,
այսինքն` քայքայիչ գործունեություն ծավալող մի կազմակերպություն,
որը վտանգում է մարդու և հասարակության հոգևոր առողջությունը:
Այսօր շատերն են հարցնում, թե ինչո՞ւ է աղանդ համարվում, չէ՞ որ նույն բանն է քարոզում,
ինչ հայ եկեղեցին:
Քարոզում է սեր, առաքինություն, բարություն և այլն:
Այս հարցին ի պատասխան առաջանում է մեկ այլ` պարզ տրամաբանական հարց.
«Իսկ չարը, որ գալիս է, ասո՞ւմ է ես չարն եմ, սատանան, հետևեք ինձ»,
թե՞ ներկայանում է, որպես սուրբ, բարի, առաքինի:
Բնական է, որ պիտի ասեն մենք նույն բանն ենք քարոզում,
ոչ մի բանով չենք տարբերվում հայ եկեղեցուց:
Ուրեմն հարց տանք.
«Եթե նույնն եք, ապա ինչո՞ւ միասին չեք, ինչո՞ւ եք առանձին գործում,
ինչո՞ւ եք վերամկրտում հայ եկեղեցում մկրտվածին»:
Հաճախ ենք լսում այսպիսի արդարացում.
«Մենք ընդունում ենք Սուրբ Երրորդությունը և եթե ընդունում ենք այն, ապա աղանդ չենք»:
Մարդիկ զարմանում են.
Մի՞թե Ս. Երրորդությունը ընդունողին կասեն աղանդավոր,
սա անտեղյակություն է, կամ էլ չգիտեն եկեղեցու պատմությունը:
Ի դեպ, սկսենք պատմությունից ու հասկանանք, թե ո՞վ չգիտի կամ
չի ուզում իմանալ պատմությունը:
Ավետարանը վկայում է, որ Քրիստոս իշխանություն տվեց իր աշակերտներին
մեղքերին թողություն տալու, բժշկելու և մկրտելու:
Շատ կարևոր փաստ է, իշխանություն տրվեց բացառապես ձեռնադրությամբ
և միայն առաքյալներին:
Ավետարանում չկա ոչ մի դեպք, երբ մարդը դառնում է քարոզիչ կամ հովիվ`
առանց ձեռնադրության:
Քրիստոս իր աշակերտներին ձեռնադրեց,
աշակերտներն էլ իրենց հերթին ձեռնադրեցին սարկավագների, երեցների ու հովիվների:
Այդ նույն իշխանությունը առաքյալները Սուրբ Հոգու շնորհով փոխանցեցին իրենց հաջորդներին,
այդ իշխանությունը ստանում է նաև այսօր ձեռնադրվող հոգևորականը:
Այսպես կազմավորվեց Եկեղեցու նվիրապետական կառույցը:
Ոմանք հիշում են Պողոս առաքյալին և մատնացույց անում, թե ինչպես Պողոսը տեսիլք տեսավ
ու տեսիլքով դարձավ առաքյալ, սակայն Գործ Առաքելոցի տվյալ հատվածը ուշադիր
և մինչև վերջ կարդալու դեպքում, տեսնում ենք, որ
Պողոսը ձեռնադրվեց Անանիա առաքյալի կողմից:
Բոլոր աղանդների հիմնադիրները «տեսիլքով» են ստանում իրենց «կոչումն» ու «իշխանություն»
ի տարբերություն ավետարանական վերոհիշյալ սկզբունքի, հանդես գալով պարզապես
ինքնակոչ քարոզիչներ, ովքեր ոչ մի իշխանություն էլ չեն ստացել,
ինչը պահանջում է ուղղափառ դավանանքը:
Սա արդեն լուրջ պատճառ է նրանց աղանդ համարելու:
Ասում են` մենք ընդունում ենք Ս. Երրորդությունը:
Սատանան էլ է ընդունում Ս. Երրորդությունը, նա գիտի, որ այն կա, հետո՞ ինչ:
Ասել, թե ես ընդունում եմ Ս. Երրորդությունը, նշանակում է ոչինչ չասել,
քանի որ այսքանը բավական չէ:
Ս. Երրոդությունը ոչ թե պետք է ընդունել, այլ դավանել, ճանաչել ըստ Ս. Գրքի հայտնությունների,
այլ ոչ թե սեփական «հայտնությունը» հորինել, ինչպես անում են «Կյանքի խոսք» աղանդում:
Խոսքը լեզվախոսության մասին է, ինչն ամբողջությամբ հակառակ է
Ավետարանական ուսուցումներին և ուղղափառ դավանանքին:
Ավետարանն ասում է, որ Աստված Ինքն է տալիս շնորհներ, այնպիսի շնորհներ,
ինչպիսիք Ինքն է կամենում, սակայն «Կյանքի խոսքի» հետևորդները անպայման Աստծո առաջ
պայման են դնում, թե ինձ լեզուներով խոսելու շնորհը տուր, քանի որ ըստ իրենց,
եթե դու լեզուներ չես խոսում, ապա Ս. Հոգի չունես:
Սա էլ լուրջ հիմք է ասելու, որ Ս. Երրորդությունը ընդունում են այնպես, ինչպես իրենց է հարմար,
այլ կերպ` ինչպես սատանան է ընդունում:
Ի դեպ, «Կյանքի խոսք» աղանդը հայտարարում է, որ գործում է բաց ու թափանցիկ,
սակայն իրենց եթերներին հետևելով երբեք չես տեսնի,
թե ինչպես են էքստազի մեջ ընկած լեզվախոսությամբ բարբաջում,
սա թաքցնում են հասարակությունից:
Մերժում են սրբազան ավանդույթը, ինչի մասին վկայում է Պողոս առաքյալը, ասելով,
որ ավանդույթը սուրբ պահեք:
Կարելի է այս շարքը շարունակել, սակայն այսքանը բավական է ցույց տալու համար,
որ իրականում «Կյանքի խոսքը» տարբեր է Հայ եկեղեցուց և այդ տարբերության արդյունքում
համարվում է աղանդ, այսինքն՝ շեղված ճշմարիտ ուղղուց:
Քրիստոսի եկեղեցու ճշմարտությունը առաքելական դավանանքի մեջ է:
Եկեղեցին հաստատեց Քրիստոս և Իր առաքյալները շարունակեցին այդ
նվիրական առաքելությունը:
«Կյանքի խոսք» աղանդը ոչ մի կապ չունի առաքյալների հետ:
Ո՞վ է ստեղծել այդ «եկեղեցին»… Քրիստոսի առաքյալնե՞րը. բնականաբար` ոչ,
սովորական մարդի՞կ. այո:
Եթե այդպես է, եկեք վաղը ես և դուք մի եկեղեցի «բացենք», նույն Աստվածաշնչով, դավանանքով,
Ս. Երրորդության «հավատքով», ի՞նչն է մեզ խանգարում նման եկեղեցի բացել:
Ասել, որ ես Ս. Երրորդությունն ընդունում եմ, Աստվածաշունչը` կարդում, աղոթում և այլն,
դեռ բավական չէ, իսկ ինչպե՞ս ենք փրկվելու, Քրիստոսին իբրև Փրկիչ ընդունելո՞վ,
բնականաբար` ոչ. դա շատ միամիտ է ասված:
Իսկ ո՞ւր մնացին հաղորդությունը, ապաշխարությունը, խոստովանությունը,
եկեղեցու յոթ խորհուրդները, որոնք հենց Քրիստոս է հաստատել, Սրբազան ավանդույթը,
որ Պողոս առաքյալը պատգամում է սրբորեն պահել:
Պարզապես աղանդներում հեշտ է փրկվել.
«ընդունիր Քրիստոսին քեզ փրկիչ, դու արդեն սուրբ ես» Սա է, որ հակասում է Ավետարանին,
իսկ Հայ Առաքելական Սուրբ եկեղեցին ավելի դժվար ճանապարհ է առաջարկում
(անկեղծ ու գիտակցված ապաշխարություն, զղջում, խոստովանություն, պահեցողություն,
աղոթք և այս ամենով լուսավորված ու իմաստավորված քրիստոնեական կենցաղ),
որը գուցե ամեն մարդու համար չէ, «կանչվածները շատ են, բայց ընտրյալները սակավ»
(Մատթ. 20:16):