Քսանևերրորդ օր ﬔծ պահոց

Առաջնորդ կուրացելոց, Քրիստո՛ս Աստուած, սատանան ահաւասիկ կը ջանայ և աﬔնայն հնարք կը բանեցնէ որ խոստովանութիւնս ուշացընեմ:

Ի՛նչ շահ կ’ելլէ այս խոստովանանքէն, կ’ըսէ ﬕտքս, որովհետև դարձեալ պիտի իյնամ նոյն ﬔղաց մէջ, և դարձեալ ﬔղանչելով՝ չարագոյն պիտի ընեմ՝ սրբապղծութեան մէջ իյնալով։

Բա՛ց աչքս կ’աղաչեմ, փարատէ սատանային կուրութիւնը՝ որ ﬕտքս տեսնէ.

արդեօք գիտե՞մ, ողջ կրնա՞մ ﬓալ ﬕնչև վաղուան օրը լուսաւորուի,

իմանայ ﬕտքս՝ որ եթէ այժմէն սկսիմ ապաշխարհել, տարիներ չեն բաեր կատարեալ ապաշխարհելու,

պատիժներս քաելու, չար սովորութիւններս բարի սովորութեանց դարձնելու՝ զսպելով իմ կիրքերս:

Եւ այսպէս լուսաւորուելով՝ այսօրուն է խոստովանիմք ի՛նչ որ բարկութեան ﬔղքեր ըրեր եմ,

վասն զի մանկութենէ սկսեալ՝ կամքիս դէմ բան մը եղածին պէս՝ սրդողեր եմ,

ուրիշներուն հանդարտութիւնը խռովեր եմք, տունը տակնուվրայ ըրեր եմ, զուրիշը ﬔղքի մէջ ձգեր եմ,

կամ սրտանց զայրանալով, սիրտս դնելով, երեսս ծռելով՝ ﬔծի ու պզտիկի սիրտը կոտրեր եմ:

Վա՛յ ինծի, այս իմ բարկութեանս երես տալով ուրիշ ալ աւելի ﬔծ ﬔղքերու մէջ ընկեր եմ,

ինչ որ բարկութիւնը կը բերէր իմ սրտիս հանդարտութիւնն աւրելով՝ աղօթքէ պաղեր եմ,

զԱստուած մոռցեր եմ, դիմացինս նախատեր եմ, հայհոյեր եմ. սիրտ ծակելու ծանր խօսքեր զրուցելով,

ﬕնչև պիղծ խօսքեր անգամ՝ որ մարդու չեն վայլեր՝ թող թէ քրիստոնէի:

Վա՛յ ինձ, նաև Աստուծոյ անունն այս պիղծ խօսքերուն մէջ բերանս առեր եմ բարկութեամբ.

երդում ալ ըրեր եմ Աստուծոյ անուան վրայ, սպառնալով՝ որ իրեն չարիք պիտի ընեմ.

սրտիս մէջէն ցանկացել եմ որ անոր փորձանք մը գայ, բերնովս ալ յայտնի ուզեր եմ վրէժխնդրութիւն ընել,

անով լսողներուն գայթակղութիւն տուեր եմ, բարկութեամբ տաքնալով՝ ձեռք վերցուցեր՝ զարնել ուզեր
եմ:

Այսպէս, ընկերոջս սիրտն աւրելով՝ բաժնուեր եմ, չեմ նայած որ սիրտը շինեմ, կամ թողութիւն առնեմ, հետն արուած կեցեր եմ, բարև չեմ տուած, չեմ խօսած։

Արտաքուստ ﬕշտ երեսպաշտութիւն իրեր եմ.
կեղծաւորութեամբ բարեկամ ձևանալով՝ ներսէս ատելութիւն, թշնամութիւն և ոխ պահեր եմ.

բարկութենէս երբեﬓ բամբասելով՝ անունը կոտրեր եմ:

Սսոնք ու ասոր նման հազար կերպ բարկութեան գործեր ըրեր եմ:

Այժմ եկեր, ﬔղա՛յ, կ’ըսեմ, անօրինեցայ և յանցեայ։

«Աստուած քաեա՛ զիս զﬔղաւորս».

Թո՛ղ իմ բարկութեան ﬔղքերս, ﬕ՛ յիշեր, այլ փութա՛ ջնջել, որովհետև ե՛ս կը յիշեմ, ե՛ս կը խոստովանիմ աստուածութեանդ առջև: