Ներկան ու ապագան կործանողները միայն անցյալից ու «նախկիններից» են խոսում. «Փաստ»
Մինչ պարտությունից հետո Փաշինյանը շարունակում է պաշտոնավարել, ժամանակի ընթացքում Հայաստանը կորցնում է իր ինքնիշխանության վերջին նշույլները՝ միջազգային հարաբերությունների սուբյեկտից վերածվելով օբյեկտի։ Քիչ չէ, որ մեր պետությունն ի վիճակի չէ ապահովել իր սահմանների անվտանգությունը, հիմա էլ, ինչպես դիպուկ նշեց երկրորդ նախագահը, սեղանի շուրջ բանակցողից հայտնվել է «սեղանի վրա» և այլ պետությունների համար դարձել սակարկության առարկա։ Այլ կերպ ասած՝ Հայաստանին վերաբերող հարցերում արդեն մեր երկրի ձայնը լսելի չէ։
Ճիշտ է՝ մեր պաշտոնյաները շարունակում են տարբեր պաշտոնական հանդիպումներ ունենալ, բայց դրանց արդյունավետությունը շատ ցածր է, քանի որ ոչ ոք հակված չէ հաշվի նստել Հայաստանի գործող իշխանությունների կարծիքի հետ։ Վերջիններիս կործանարար քաղաքականության արդյունքում մենք միայն համակերպվողի ու զիջողի դերում ենք։ Թերևս դրա հետևանքով է, որ Ալիևը հայտարարում է, թե, այսպես կոչված, «Զանգեզուրի միջանցքի» հարցով միանգամից կարող են Ռուսաստանի հետ բանակցել։ Երկաթե մանդատ ստացած իշխանություններն իրենց հախուռն ու անհետևողական քայլերի միջոցով քայլ առ քայլ զրոյացնում են հայ ժողովրդի դիմադրողականությունը։ Իսկ թշնամին, տեսնելով, որ որևէ դիմադրության և պայքարի չի հանդիպելու, ավելի է «աքլորանում»։ Ալիևը սպառնում է «հայերի գլուխը ջարդել»՝ ընդգծելով, թե պետք չէ մոռանալ, որ իրենց երկաթե բռունցքը տեղում է։
Դրան զուգահեռ, նա ամեն մի հարմար առիթի շարունակում է ծաղրել Փաշինյանին՝ ընդգծելով, որ անհայտ է մնում, թե, ի վերջո, Հայաստանի վարչապետը որտե՞ղ է գաղտնի ստորագրել նոյեմբերի 9-ի եռակողմ հայտարարությունը։ Ադրբեջանի նախագահն այնքան է չափերն անցնում, որ անգամ «խորհուրդ» է տալիս Սահմանադրություն փոխել ու հրաժարվել Հայոց ցեղասպանության ճանաչման ու դատապարտման գործընթացից։ Սակայն Փաշինյանն ու իր թիմակիցները Ալիևի ստորացուցիչ հայտարարություններն ամեն անգամ ոչ միայն անպատասխան են թողնում, այլև դրա փոխարեն հակառակորդին դրական ուղերձներ են փոխանցում։ Այս համատեքստում իշխանական պահվածքն այնքան ամոթալի է, որ նրանց փոխարեն ստիպված նախկին նախագահներն են արձագանքում Ալիևին։
Բայց ամենազարմանալին այն է, որ եթե հակառակորդի առաջ մեր իշխանությունները վախից քար են կտրում, ապա երկրի ներսում փորձում են «առյուծ կտրել»՝ ցույց տալու համար, թե իրավիճակն իրենց վերահսկողության տակ է։ Ավելին, իշխանությունների պահվածքը ներքաղաքական հարցերում շատ դեպքերում դառնում է սանձարձակ ու էժանագին։ Օրինակ՝ վերջերս կայացած ԱԺ-կառավարություն հարցուպատասխանի ժամանակ Փաշինյանը նորից աչքի ընկավ իր անհավասարակշիռ ու անհասկանալի պահվածքով։ Երբ ընդդիմադիր պատգամավորները հարցեր էին ուղղում, նա անմիջապես դուրս էր գալիս հունից։ Ու, ինչպես միշտ, հարցերին հանգամանալից պատասխանելու փոխարեն Փաշինյանը միայն նախկինների մասին էր հիշեցնում։ Ինչպես ասում են, արջը 7 երգ գիտի, 7-ն էլ «Բադեն-Բադենի» կամ «Քոչարյանի միլիարդների» մասին։
Մի խոսքով, այս մարդը երկրորդ ու երրորդ նախագահների միայն անունից ընկնում է լուրջ ցնցումների մեջ: Միանշանակ է, որ նախկին նախագահների կառավարման ընթացքում բազմաթիվ սխալներ են եղել։ Դա ոչ ոք չի ժխտում: Սակայն, միևնույն ժամանակ, նրանք ինչ էլ արած լինեն, նախկինների ոչ մի արածը չի կարող նույնիսկ համեմատվել այն ամենի հետ, ինչ արել է Փաշինյանը՝ երկիրը հասցնելով կործանման եզրին: Մի բան հստակ է՝ նախկին նախագահների կառավարման տարիներին եղել է կայունություն և ապահովություն։ Երբեք մեր պետությունն ու քաղաքացիները անօգնական վիճակում չեն հայտնվել թշնամու առաջ, ինչպես հիմա է։ Այսինքն, ներկայիս կործանարար իրավիճակը նույն «նախկինի» հետ համեմատության եզրեր նույնիսկ չունի։
Բայց, միևնույնն է, Հայաստանի ու Արցախի ներկան կործանած, ապագան վտանգած Փաշինյանը շարունակում է անընդհատ խոսել «նախկիններից»՝ վստահ, որ այդպես կարողանալու է նորից ու նորից մոլորեցնել մարդկանց՝ կերակրելով միևնույն միֆերով ու ստերով։ Դե, առայժմ կարծես ստացվում է, հունիսի 20-ը վկա… Այս պարագայում պարզ է, որ ընդդիմությունը չպետք է որևէ ակնկալիք ունենա, թե կարող է բովանդակային պատասխաններ ստանալ Փաշինյանից, քանի որ նա պոպուլիզմի և շահարկումների հարցով անգերազանցելի մանիպուլ յատոր է։
Այստեղ նա պարզապես անմրցելի է: Այդ մասին է վկայում նաև այն, որ նա ձեռնամուխ է լինում շոուների միջոցով հանրության ուշադրությունը իր իշխանության ապաշնորհությունից շեղելու հերթական նոր «սերիալի նկարահանմանը»։ Օրինակ՝ մեկ էլ կառավարության նիստում գոռգոռում և իրավապահներին հրահանգում է կորոնավիրուսի չպատվաստման «թեմայով» ձերբակալություններ իրականացնել, «ասֆալտին փռել»։ Այս ամենը զավեշտալի կլիներ, եթե այսքան տխուր չլիներ. երբ պետք է հակառակորդին համարժեք արձագանք տալ, Փաշինյանը ջայլամի նման գլուխն ավազների մեջ է խոթում, «դրական ազդակներից» խոսում, «խաղաղության դարաշրջան» է բացում, ավելին՝ երբեմն նույնիսկ արդարանում է թշնամու առջև, օրինակ՝ նշելով, թե քարտեզների որակի հետ կապված ինքը մեղավոր չէ, ինչ ունենք, դա է տալիս: Բայց երբ խոսքը վերաբերում է ներքաղաքական հարցերին, նա արդեն թշնամուց էլ թշնամի է ընկալում ընդդիմադիրներին…
