Ինչու է միասեռականությունը հոգևոր եւ մարմնավոր մեղք համարվում

Եկեղեցու սուրբ հայրերը մեզ սովորեցնում են տարբերակել մեղքը եւ այն անձը, որի հոգին հիվանդ է եւ կարիք ունի բուժման լուրջ հիվանդությունից: Նման մարդը կարեկցանք է առաջացնում: Սակայն անհնար է բուժել այն մարդուն, ով գտնվում է կուրության մեջ եւ չի տեսնում իր կործանումը:

Սուրբ Գիրքը մերժում է ցանկացած մեղք: Ամենակալ Աստված օժտել է տղամարդուն եւ կնոջը մտավոր եւ մարմնական հատկություններով, որպեսզի նրանք լրացնեն միմյանց եւ դառնան ամբողջական:

Աստվածաշունչը վկայում է, որ ամուսնությունը, որպես տղամարդու եւ կնոջ միջեւ մշտական կյանքի միություն, Աստծո կողմից հաստատվել է մարդկային գոյության հենց սկզբում: Արարչի ծրագրի համաձայն, ամուսնության իմաստը եւ նպատակը համատեղ փրկության, ընդհանուր աշխատանքի, փոխադարձ օգնության եւ ֆիզիկական կապի ձեւավորումն է`երեխաների ծնունդը եւ դաստիարակությունը:

Բոլոր երկրային միություններից, ամուսնությունը ամենալավն է. «Կլինեն մեկ մարմին» (Ծննդ. Բ․ 24): Երբ մարդիկ սեռական կյանք են վարում ամուսնությունից դուրս, նրանք խեղաթյուրում են Աստծո ծրագիրը, որը միտված է օրհնված կյանքի միության համար, եւ որը նաեւ նվազեցնում է ամեն զգայական եւ ֆիզիոլոգիական սկիզբի եւ հոգեւոր, սոցիալական նպատակների վերացումը: Աստվածաշունչը սահմանում է, որ ավելի լուրջ մեղք է բավարարել զգայական կարիքը անբնական ձեւով. «Այր մարդու հետ չպառկես, ինչպես պառկում ես կնոջ հետ, որովհետեւ դա պղծություն է» (Ղեւտ. ԺԸ․ 22): Այն հավասարապես վերաբերում է նաեւ կանանց:

Պողոսը առաքյալը այս ամոթալի կիրքը, ամոթը, պոռնկություն է անվանում. «Աստված նրանց մատնեց պղծության, որ անարգեն իրենց մարմինները իրենք իրենց մեջ․ նրանք փոխանակեցին Աստծու ճշմարտությունը ստով, հնազանդվեցին ու պաշտեցին արարածներին եւ ոչ Արարչին, որ օրհնյալ է հավիտյանս։ Ամեն։ Ահա թե ինչու Աստված նրանց մատնեց անարգ կրքերի, որովհետեւ նրանց էգերը բնական կարիքները փոխանակեցին անբնական կարիքներով։

Նույնպես եւ արուները, թողնելով էգի հանդեպ բնական կարիքները, իրենց ցանկություններով բորբոքվեցին միմյանց հանդեպ․ արուները արուների հետ խայտառակություն էին գործում եւ փոխարենը իրենք իրենց անձերի մեջ ընդունում էին իրենց մոլորության հատուցումը» (Հռոմեացիներ Ա. 24-27): Մարդիկ, ովքեր ապրում են արվամոլության մեջ, զրկված են փրկությունից. «Չգիտե՞ք, թե անիրավներն Աստծու արքայությունը չեն ժառանգում․ մի՛ խաբվեք․ ո՛չ պոռնիկներ, ո՛չ կռապաշտներ, ո՛չ շնացողներ, ո՛չ իգացողներ, ո՛չ արվամոլներ, ո՛չ գողեր, ո՛չ ագահներ, ո՛չ հարբեցողներ, ո՛չ բամբասողներ, ո՛չ էլ հափշտակողներ Աստծու արքայությունը չպիտի ժառանգեն» (Ա Կորնթ. Զ․ 9-10):

Պատմության մեջ նկատվում է տխուր կրկնում: Այն հասարակությունը, որը անկման ժամանակաշրջաններ է ապրում, այդ անկումներին ընկերանում են մետաստազները, որոնք նույնպես վտանգավոր մեղքեր են: Հաճախ հիվանդ հասարակությունները ծածկված են զանգվածային ագահությամբ եւ վախով: Ամենավերջում գալիս է Սոդոմի մեղքը: Վերոնշյալ մեղքը, անբարեխղճորեն տարածվեց Հռոմեական կայսրությունում եւ ոչնչացրեց կայսրության իշխանությունը:

Սոդոմական մեղքը արդարացնելու համար շատերը փորձում են «գիտական» փաստարկներ բերել եւ համոզել, որ այս կողմնորոշման նկատմամբ գոյություն ունի ծայրահեղ դժբախտություն: Բայց սա հայտնի միֆ է: Անօրեն փորձը՝ չարիքը արդարացնելու համար: Բացարձակապես որեւէ ապացույց չկա, որ համասեռամոլները գենետիկորեն տարբերվում են այլ մարդկանցից: Մենք խոսում ենք միայն հոգեւոր եւ բարոյական հիվանդությունների եւ անխուսափելի դեֆորմացման մասին, հատկապես հոգեբանական ոլորտում: Երբեմն պատճառը կարող է լինել երեխայի անբարեխիղճ խաղերը, որը հասունության ընթացքում մոռացվել է, բայց այդ խաղերը ցավոտ նշան են թողել ենթագիտակցական կյանքում:

Անձի մեջ մտցված անբնական մեղքի թույնը կարող է շատ ավելի ուշ դրսեւորվել, եթե մարդը չի առաջնորդվում ճիշտ հոգեւոր կյանքով:
Աստծո խոսքը, որը զգայուն է մարդկային կյանքի բոլոր դրսեւորումների հանդեպ։ Այս մեղքը ոչ միայն ոչինչ չի ասում հավատքի մասին, այլեւ  կոչվում է մռայլություն: Միթե դա հայհոյանք չէ, եթե մտածենք, որ Աստված կարող է ստեղծել որոշ մարդկանցորոնք ունեն ֆիզիոլոգիական հակում մահկանացու մեղքին եւ դրանով դատապարտել նրանց մահվան: Այս տեսակի խայտառակության զանգվածային բաշխման փաստերը պատմության որոշ ժամանակահատվածներում վկայվում են որպես գիտական փորձերի արդարացում։  

Ժամանակակից արեւմտյան հասարակությունը, որը կորցրել է իր քրիստոնեական արմատները, փորձում է «մարդասեր» լինել համասեռամոլների նկատմամբ, անվանելով նրանց «բարոյականորեն չեզոք»: Փաստորեն, սա շատ դաժան հարաբերություն է: Սուրբ Գիրքը ցույց է տալիս, որ Աստված «սոդոմացիների եւ գոմորացիների քաղաքները մոխրի վերածելով դատապարտեց՝ օրինակ ծառայեցնելով նրանց ապագայի ամբարիշտների համար» (Բ Պետրոս Բ. 6): Այն խոսում է ոչ միայն հավերժական կյանքի կորստի վտանգի մասին, այլեւ ամենալուրջ եւ խորքային հոգեւոր հիվանդությունից բուժվելու հնարավորության մասին:

Եկեղեցու սուրբ հայրերը նշում են, որ բոլոր կրքերի (այդ թվում, մարմնական) ծանրության կենտրոնը գտնվում է մարդու հոգու տարածքում: Կիրքը մարդուն Աստծուց հեռացնելու եւ այդ մեղավոր անառակության արդյունքն է: Հետեւաբար, բուժման մեկնարկային կետը պետք է լինի հավիտյան «հեռանալ Սոդոմից»: Երբ հրեշտակները վերցրին Ղովտի ընտանիքը սույն քաղաքից, նրանցից մեկը ասաց. «Փրկիր անձդ, ետ չնայես, կանգ չառնես այս երկրի որեւէ շրջանում»(Ծննդ. ԺԹ․17): Այս բառերը խոսում են բարոյական փորձության մասին:

Հրաժեշտի հայացք դեպի անմարդկային քաղաք, որն արդեն դատապարտվել է Աստծուց: Ղովտի կինը նայեց շուրջը, քանի որ Սոդոմը չէր կոտրվել իր սրտում: Այս մտքի հաստատումը հայտնաբերվել է Սողոմոնի իմաստության գրքում: Խոսելով իմաստության մասին, հեղինակը գրում է.

«Իմաստությունն ամբարիշտների կորստի ժամանակ փրկեց արդարին՝ փախցնելով նրան հինգ քաղաքների վրա իջնող հրից, ուր որպես չարիքի վկա՝ հողերը ծխալով դեռեւս մնում են խոպան (Սողոմոն Ժ․6-7): Հավելենք, որ Ղովտի կինը կոչվում է անհավատարիմ հոգի:

Մեր Տեր Հիսուս Քրիստոսը նախազգուշացնում է իր աշակերտներին. «Եւ այն օրը, երբ Ղովտը Սոդոմից դուրս ելավ, երկնքից կրակ եւ ծծումբ տեղաց ու բոլորին կորստյան մատնեց: Նույն ձեւով է լինելու այն օրն էլ, երբ մարդու որդին է հայտնվելու։ Այն օրը, ով որ տանիքում է, եւ իր կարասին՝ տանը, թող չիջնի առնելու այն․ եւ ով որ հանդում է, նույնպես թող հետ չդառնա» (Ղուկաս ԺԷ. 29-32): Ճշմարիտ անկման ուղին սկսվում է մեղքի բարոյական արդարացման հետ: Պետք է վախենալ հավերժական կրակից, իսկ հետո նոր ազատ խոսել «ճշմարտության» մասին։ Անհրաժեշտ է վերցնել եկեղեցու արդյունավետ փորձը:

Առաջին հերթին անհրաժեշտ է (առանց հապաղելու) նախապատրաստվել ընդհանուր խոստովանությանը եւ անցնել այն: Այս օրվանից անհրաժեշտ է սկսել իրականացնել այն, ինչը Սուրբ Եկեղեցին դարեր շարունակ իր անդամներին է ներկայացնում. Կանոնավոր կերպով մասնակցելու Խոստովանության եւ Սբ․ Հաղորդության, գնալ տոնական ու կիրակնօրյա արարողությունների, առավոտյան եւ երեկոյան աղոթքները կարդալ, պահպանել եկեղեցական կանոնները, խուսափել մեղքից:

Ախթալայի Սբ․ Աստվածածին վանքի վանահայր՝

Տ․ Հեթում քահանա Թարվերդյան