Բան փոխվե՞ց. Հրապարակ
Մեր հասարակությունն այնքան է մեկուսացված մեծ աշխարհից, որ մենք շարունակ «հեծանիվ ենք հորինում» կամ զարմանում ամենատարրական իրողությունների վրա: Երկու բարձրաստիճան իրավապահներին գաղտնսղսելու փաստից խիստ զարմացած մեր հանրությունը մոռանում է, որ աշխարհի ամենահզոր երկրներում անգամ բարձրաստիճան պաշտոնյաների եւ պետությունների ղեկավարների գաղտնի խոսակցությունն ու նամակագրությունն են պարբերաբար բացահայտվում: Ո’չ Արթուր Վանեցյանն է ավելի հզոր, քան Անգելա Մերկելը, ոչ Սասուն Խաչատրյանն է ավելի անձեռնմխելի, քան Բարաք Օբաման:
Միայն «Վիկիլիքսի» հայտնի սկանդալը բավական է հասկանալու համար, որ Պենտագոնի ու Պետդեպի արխիվներն անգամ կարող են գաղտնազերծվել, իսկ արդյունքում՝ աշխարհաքաղաքական իրողություններ փոխվել, ուր մնաց փոքրիկ Հայաստանում ինչ-որ բան ծածուկ լինի՝ մնալով փոքրաթիվ անձանց սեփականությունը: Պարզապես հանրության միջոցներից սնվող, նրա կողմից ընտրված անձինք պետք է ապրեն այնպես, որ ցանկացած գաղտնազերծում չհիասթափեցնի հանրությանը, եւ իրենք ամաչելու բան չունենան:
Դժվա՞ր է, գրեթե անհնարի՞ն: Բայց չէ՞ որ մեր երկրում «իրավիճակ է փոխվել», եւ ենթադրվում է, որ հանրությանը խաբելը, նրա միջոցները վատնելը, նրան շահագործելն ու անօրինականություններ անելը մենք թողել ենք անցյալում, ինչպես անցյալում են մնացել այդ մեթոդներով գործող իշխանավորներն ու պաշտոնյաները: Համենայնդեպս՝ ուզում ենք, որ այդպես լինի: Առհասարակ՝ աշխարհում տեղի ունեցող իրադարձություններին հետեւելն անչափ ուսանելի բան է: Նրանք, ովքեր հետեւում են դրանց, ավելի խաղաղ են վերաբերվում մեր խորհրդարանում ծագող լեզվակռիվներին, ընտրությունների քարոզարշավի ժամանակ ոմանց հիստերիկ ելույթներին, մրցակիցների դեմ կոմպրոմատների պատերազմին:
Այլ հրապարակումներին ծանոթացեք թերթի այս համարում: