Մի նախանձիր

Նախանձը յոթը մահացու մեղքերից մեկն է՝ Հպարտություն, ՆԱԽԱՆՁ, բարկություն, ծուլություն, ագահություն, շատակերություն և ցանկասիրություն:

… Նախանձներին կարելի է ճանաչել հենց դեմքից• նրանց աչքերը չոր են ու անփայլ, այտերը կախված են, հոնքերը կիտած, հոգինները պղտորված են կրքով, առարկաների մասին չեն կարողանում ճիշտ դատողություններ անել: Նրանց մոտ գովելի չէ ոչ առաքինի արարքը, ոչ կարևորությամբ և հաճելիությամբ զարդարված խոսքի ուժը, ոչ էլ մրցակցության ու ուշադրության արժանի մնացած բաները:

Ինչպես գիշատիչները, թռչելով բազմաթիվ մարգագետիների մոտով, բազում հաճելի ու բուրումնավետ վայրերով, ձգտում են ինչ որ գարշահոտ բանի և ինչպես ճանճերը, շրջանցելով առողջին շտապում են թարախի մոտ, այդպես էլ նախանձները, չնայելով կյանքի լուսավորության, մեծագույն արժանիքի վրա, հարձակվում են միայն փտած բանի վրա: Եվ եթե պատահի, ինչ-որ բանում սայթաքեն (ինչը հաճախ մարդկանց հետ պատահում է) , նրանք բարձրաձայնում են այդ, ցանկանում, որ միայն դրանով ճանաչեն մարդուն, ինչպես որ չարամիտ նկարիչների կողմից նկարված մարդու դեմքը տարբերվում է երկար քթով, կամ սպիով, կամ էլ մեկ այլ այնպիսի բնածին արատով, ինչը առաջացել է հիվանդության հետևանքով:

Նրանք վարպետ են թե լավը և թե վատը ներկայացնելու գործում՝ խեղաթյուրելով վատ կողմը և զրպարտելով առաքինությունը ու այն ներկայացնելով արատի հետ խառնված, արիին կոչում են հանդուգն, ողջախոհին՝ անզգա, արդարադատին՝ դաժան, խելամիտին՝ նենգ: Ով շքեղություն է սիրում, նրան զրպարտում են անճաշակության մեջ, առատաձեռնին շռայլ են ասում, խնայողին՝ ժլատ: Եվ ընդհանրապես առաքինության բոլոր տեսակներին նրանք որևէ անուն են դնում, ինչը հավասարազոր է դրա հակադիր արատին:

… Չե՞ս տեսնում, թե ինչպիսի չարիք է կեղծավորությունը: Դա նույնպես նախանձի արդյունք է, քանզի երկերեսանիությունը մարդկանց մեջ հիմնականում նախանձի պատճառով է առաջանում, երբ, սրտի խորքում թաքցնելով ատելությունը• արտաքինից սերն են ցուցադրում, որպես ստորջրյա ժայռ, որն ինչ որ չափով ծածկված լինելով ջրով անզգույշներին անկախատեսելի չարիք է պատճառում:

Այդ պատճառով, եթե նախանձից, ինչպես աղբյուրից, մեզ համար հոսում է մահ, բարիքներից զրկում, օտարացում Աստծուց, կարգ ու կանոնի խառնում, կենցաղային ամբողջ բարիքների ոչնչացում, ուրեմն լսենք Առաքյալին և «սնապարծ չլինենք՝ միմյանց գրգռելով և միմյանց նախանձելով» (Գաղատ. 5:26), այլ լինենք «միմյանց հետ քաղցր, գթած՝ ներելով միմյանց, ինչպես որ Աստված ներեց մեզ Քրիստոսով» (Եփես. 4:32):

ՍՈՒՐԲ ԲԱՐՍԵՂ ԿԵՍԱՐԱՑԻ ՀԱՅՐԱՊԵՏԸ ծնվել է 330 թվականին Կեսարիայում։ Սուրբ Գրիգոր Աստվածաբանի հետ կազմել է «Սուրբ Գիրքը և նրա մեկնաբանը՝ Որոգինեսը» աշխատությունը: Կեսարիայում կառուցել է երկու մենաստան: Մահացել է երիտասարդ, 49 տարեկանում, 379 թվականի հունվարի 1-ին:

Տեր Հովսեփ քահանա Հակոբյանի հանրագրից