Մի վնասիր. Հրապարակ
Մեծ քաղաքականությունը նյարդերի պատերազմ է: Հաղթում է նա, ով կարողանում է հակառակորդի ճամբարում խուճապ առաջացնել: Եթե ապրիլյան պատերազմից Ադրբեջանը մի բան շահել է, ապա այն, որ հայ իրականության մեջ գտնվում Են անհատներ, որ հանրությանը ներշնչում են «կազմակերպված դավադրության» միֆը: Եթե ավելին չասվի: Ում է ձեռնտու դա` ինքնին հասկանալի է: Ապրիլյան մարտերում Ադրբեջանի «հաջողության» մասին խոսում է միայն Ալիեւը: Ներքին մոբիլիզացիայի առումով դա նրան ձեռնտու է: Իսկ երբ հայ գործիչն է նույնը կրկնում, ստիպված ես Ենթադրել, որ նա էլ իր վրա է վերցրել ներհայկական խուճապ ստեղծելու «առաքելությունը»:
Նման դեպքերում, իհարկե, պատրաստի ծածկաքող կա` Հայաստանի եւ Արցախի ճակատագրով «խիստ մտահոգվածությունը»: Բայց իրոք այդպես է: Խնդրեմ, անոնսավորված է, որ օգոստոսի առաջին տասնօրյակում Բաքվում կկայանա ՌԴ- Ադրբեջան-Իրան գագաթնաժողով, որի օրակարգը վաղուց հայտնի է: Կողմերը նախապատրաստվում են ստորագրել «Հյուսիս-հւսրավ» կոմունիկացիոն միջանցք ստեղծելու համաձայնագիրը: Իսկ հայրենական լրատվամիջոցի «դիվանագիտական աղբյուրներն» ասել են, որ Բաքվում «կորոշվի հինգ տարածքներն Ադրբեջանին վերադարձնելու հարցը»: Հիմա սա «մտահոգություն» է, թե «դատավճիռ»: Դիվանագիտական ինչ «աղբյուրներից» է քաղված տեղեկատվությունը: Ռուսական, իրանական, թե ադրբեջանական:
Գուցե ամերիկյան կամ ֆրանսիական: Չէ որ մեկ ուրիշն էլ լուրջ-լուրջ բաղաքագիտաբանում է, որ ԵԱՀԿ ՄԽ երկու համանախագահները Միացյալ Նահանգները եւ Ֆրանսիան, «կողմ են կարգավորման առաջին, Ռուսաստանը` երկրորդ տարբերակին»: Ընդ որոււՐ «շուստրիություն» է անում, չի բացահայտում «առաջին տարբերակը», մինչդեռ երկրորդի մասով պնդում է, որ «սեղանին կա կոնկրետ փաստաթուղթ, որն ավելի վատ է, քան կազանյանը»:
Ո՞վ է ասել: Ադրբեջանի արտգործնախարարությունը, Ռուսաստանի ԱԳՆ պաշտոնական ներկայացուցիչը: Այլ տարբերակ չկա, որովհետեւ քաղաքական մեկնաբանը նաեւ ավելացնում է, որ այդ մասին հայկական կողմը լռություն է պահպանում: Բոլորն իրար են անցել: Երեկվա պացիֆիստը միակ «հնարավորություն պատերազմն է» տեսնում: Եվ, ով զարմանք, հանգիստ ավելացնում. «Կհաղթենք կհաղթենք, կպարտվենք` կպարտվենք»:
Ասես բակի «բեսեդկա»-ում հարեւանի հետ մի «թայլա» նարդի խաղալու է գնում: Ով երբեւէ Երեւանից դուրս կազմակերպված «դեւիշնիկի» հյուր է եղել մի անգամ, իրեն «կոնֆիդենցիալ ինֆորմացիա կրողի» տեղ է դնում եւ Ալիեւի անունից գծում կարգավորման «ճանապարհային քարտեզը»: Եվ, իհարկե, դա հասարակությանը հրամցնում ունեցած-չունեցած տիտղոսներով «սրբացած» ստորագրությամբ: Երջանկահիշատակ Վարդգես Պետրոսյանն ասում էր, որ երեք հայից երկուսն արտաքին գործերի մինիստր է, մեկը` բանաստեղծ: Ասված է, կարծես, հատուկ մեր օրերի համար, երբ առավոտվա մեկ բաժակ սուրճի հետ ամեն ոք համացանց է արտանետում իր մտքի «անգին գոհարները»:
Մինչդեռ իրականության մեջ արտառոց ոչինչ չի զարգանում, բացի այն, որ «մեկեւկես անդամ ունեցող» կուսակցությունները նույնպես ցանկանում են խորհրդարանական պայծառ արեւների տակ իրենց տեղն ունենալ: Թող ունենան, թող գտնեն, եթե համարում են, որ պատգամավորությունը Աժ գորգապատ միջանցքներում հանդիսավոր ճեմելն ու լրագրողների հետ լեզու թրջելն է: Մեկ էլ՝ որեւէ նախարարի հետ կողասրահներում «գործ կպցնելն» ու բուֆետում սուրճ խմելը: Թող ունենան, բայց ինչու «աթոռներ ջարդել» մի միջավայրում, որտեղ եթե անելիք ունեն, ապա դա միայն լռելն է:
«Մի վնասիր»` բժշկության ոսկե կանոնն է, որ պետք է ծանր օղ անել եւ կախել տնաբույս «դիվանագետների» եւ «քաղմեկնաբանների» ականջից: Որովհետեւ իրականության մեջ ամեն պահի հարցեր են լուծվում: Մի ողջ պետական համակարգ է լծված գործին: Սահմանադրությամբ, օրենքով, իր քաղաքական կարիերայով եւ պաշտոնաթողության ապագայով Արցախի համար պատասխանատվություն ստանձնած Հայաստանի եւ ԼՂՀ ռազմաքաղաքական ղեկավարությունն ամեն ինչ անում է, որպեսզի գտնվի խնդրի խաղաղ-բանակցային այնպիսի լուծում, որն ընդունելի կլինի հայ ժողովրդի համար: Հակառակը չի լինելու: …Իսկ պատերազմի հնարավորությունը միշտ կա:
Օրվա մյուս հրապարակումներին ծանոթացեք թերթի այս համարում:
