Որտեղից սպասել հարվածը. Ժամանակ
Հայաստան ի իշխանությունը ներքաղաքական կյանքի վրա, փաստորեն, կախել է երկու առանցքային գործ’ ժիրայր Սեֆիլյանի «գործը» եւ Նորք-Մարաշի հայտնի խմբի ավելի վաղ ներկայացված գործը: Երկու գործի մոտիվները, ըստ իշխանական մեկնաբանության, գրեթե նույնական են: Մամուլում նույնիսկ տեղեկություններ են եղել, որ հնարավոր է շուտով այդ գործը ընդհանրացնեն Եւ միավորեն` ԱԱԾ հովանու ներքո: Սա երեւի թե այնքան էլ էական խնդիր չէ եւ ըստ ամենայնի այդ որոշումը կթելադրվի տակտիկական նկատառումներով:
Տվյալ պարագայում էականն այն է, որ Նախընտրական տարում իշխանությունը ներքին գործընթացները, փաստորեն, վերցնում է, այսպես ասած, Երկշերտ մամլիչի տակ: ձայաստանի իշխող համակարգի դեպքում որեւէ կասկած չկա, որ ըստ անհրաժեշտության այդ գործերը կարող են ուղղվել անցանկա- լի քաղաքական զարգացումների ուղղությամբ, դրանք կանխելու նպատակով:
Սա հայաստանյան իշխանական համակարգի համար ամենեւին նոր չէ, իսկ քանի որ այս տարիների ընթացքում, ընդհանրապես անկախության քառորդ դարի ընթացքում հայաստանյան իշխանական համակարգը իր կառավարման, հասարակության հետ հարաբերման, քաղաքական պրոցեսներում մրցակցային քայլերի հենասյուն հանդիսացող սկզբունքների մասով իր մոտեցումները չի փոխել, ապա բնական է, որ նախընտրական շրջանում վերստին շրջանառության մեջ են դրվում ծանոթ շեշտադրումներ:
Առավելեւս, որ առաջիկա ընտրական փուլն ունի, իհարկե, մի շարք առանձնահատկություններ, որոնք բարդացնում են առկա խնդիրները: Խնդիրները բարդանում են, իսկ դրանց լուծման ռեսուրսները նվազում: Բնական է, որ այստեղ իշխանությունը ձգտելու է ընտրություններին ընդառաջ հնարավորինս շատ անվտանգության երաշխիքներ ավելացնել:
Ժիրայր Սեֆիլյանի ձերբակալությունից հետո հնչող կարծիքների շարքում բավական բուռն բաղադրիչ էր որոշակի բանավեճը տարբեր շրջանակների միջեւ այն մասին, որ Սեֆիլյանն այն կշիռը չուներ իր քաղաքական ուժով, որ ստիպեր իշխանությանը դիմել քաղաքական հետապնդման մեթոդին Եւ ձերբակալության: Ամենեւին չցանկանալով մտնել Սեֆիլյանի քաղաքական կամ հասարակական կշռի, իշխանության համար դրա վտանգ ներկայացնել-չներկայացնելու վեճի կամ բանավեճի մեջ, այդուհանդերձ արձանագրենք, որ խնդիրը տվյալ պարագայում որեւէ գործչի, սուբյեկտի անմիջական կշիռը չէ:
Կշիռ ունեցող գործոնների կամ սուբյետների հետ հարցեր պարզելու, հարաբերություն պարզելու կամ նրանց որեւէ նախաձեռնություն կամ մտադրություն արգելակելու համար կարող են հարվածներ ուղղվել բոլորովին այլ թիրախների: Հետեւաբար այստեղ բանավեճը, մեծ հաշվով, անտեղի է, որովհետեւ հայաստանյան համակարգը, լինելով մինչեւ ուղն ու ծուծը ստվերային, իրականում ունի, այսպես ասած, միայն իրեն հասկանալի լեզուն, եւ շատ դժվար է ասել, թե հրապարակային արտաբերվող որ «հնչյունն» ինչ է նշանակում համակարգի սուբյեկտների համար, որոնց միջեւ էլ այսօր կան շահերի լուրջ բախումներ:
Մանրամասներին ծանոթացե թերթի այս համարում:
