Սերժ Սարգսյանի պաշտոնավորման բոլոր տարիներին հայը ուներ Արցախի Հանրապետություն․ Մարգարիտ Եսայան

«Անցնող յոթ տարիների մեջ հայի, ՀՀ քաղաքացու, Հայաստանի Հանրապետության, Արցախի Հանրապետության կյանքը  բաժանվեց , մաս-մաս եղավ։ Եթե ՀՀ բոլոր նախկին  նախագահների ժամանակ հայը  ազատագրողն էր, հաղթողը, շենացնողը, վերականգնողը, հպարտություն ու արժանապատվություն ուներ,, եթե Սերժ Սարգսյանի պաշտոնավորման բոլոր տարիներին հայը ուներ Արցախի Հանրապետություն, ՀՀ-ի անսասան սահմաններ, տարածաշրջանում ամենամարտունակ բանակ,   հպարտություն, դիվանագիտական հաջողություններ, ռազմավարական գործընկերներ, բարեկամներ , տարածաշրջանում՝ հարգանք ու պատիվ, ապա 2018-ը եկավ ու իր հետ բերեց մեծ աղետ,  մի աննամուս  ազգային պատուհաս եւ  սկսվեց հայի կորուստների ժամանակը։

Նոյեմբերի 9-ի մասին  կգրեն, կխոսեն, կվերլուծեն հիմա եւ հետո,  եւ բոլոր այդ  մտքերն ու վերլուծությունները ոչինչ չեն արժենա, եթե դա չարվի զուգահեռներով, համեմատելով,   եթե չասվի, որ   <նախկինների> ժամանակ, Սերժ Սարգսյանի ժամանակ հայը հպարտ էր, հայը գլխահակ չէր, հայը ուներ Արցախ եւ ուներ Հայաստան, որի սահմանները անառիկ էին եւ հայը ուներ արժանապատվություն ու հաղթանակներ։

Հիմա, երբ անցել է  չորս տարի, 2020-ի նոյեմբերի 9-ի չարաբաստիկ <հայտարարությունից> հետո, երբ եղավ նաեւ 2021-ը, 2022-ը, եւ՝ 2023-ի սեպտեմբերը, կորցրեցինք Արցախն ամբողջությամբ, երբ թշնամին մխրճվեց ՀՀ սուվերեն տարածք հարյուրավոր կիլոմետրերով, երբ  մենք բոլորս  կանգնած ենք նորանոր աղետների եւ կորուստների առաջ,  հարկ է սթափվել, հարկ է խելքի գալ, հարկ է  ի վերջո գտնել <հայի վերջին խելքը>, այն մեկը, որից թշնամիները դարեր շարունակ, Տիգրան Մեծից ի վեր, սարսափել են, այն <վերջին  խելքը>,որը 1988-ից հային դարձրեց գործոն տարածաշրջանում, որը ՀՀ առաջին նախագահի, ապա երկրորդ եւ երրորդ նախագահների  համառ ջանքերի շնորհիվ հայն ու Հայաստանը դարձրեց հաղթող  եւ հպարտ։

Զուգահեռները մեզ բերում-հասցնում են 2024 թիվ եւ,  մենք ամոթով առերեսվում ենք այս  ողբալի իրականությանը, երբ երկիրը դեռ զավթիչների խամաճիկների ձեռքին է, երբ նիկոլամանիան դեռ ամբողջովին չի մաքրվել , երբ դեռ կորուստների եւ  մահերի, չավարտվող պատերազմի եւ անորոշ ապագայի մեջ ենք։

Այո, 2020-ի նոյեմբերի 9-ի ամոթը  բոլորիս ճակատին է եւ դեռ չենք  սրբել այդ ամոթը, ու, քանի դեռ չենք սրբել, քանի դեռ երկրում դեռ վխտում է թշնամու հեծանվորդը, մենք իրավունք չունենք  հանգիստ  շունչ քաշելու, մենք իրավունք չունենք  մոռանալ  այն ինչ եղավ, մենք իրավունք չունենք Արցախի մասին երգեր երգել, մենք, անգամ, իրավունք չունենք  գնալ Եռաբլուր , քանի դեռ տղերքին ասելիք չունենք։

Եւ, կարեւորը՝ մենք իրավունք չունենք  լացուկոծ անել, ողբալ։ Միակ բանը, որ պարտավոր ենք անել՝ խելքի գալն է, համախմբվելը, ընդդիմադիր դաշտում, բարեկամ-հարեւանի դաշտում իրար չուտելը, ի վերջո հասկանալ, որ   նույն նավում ենք ու երբ թշնամին  մտնի մեր տուն, բոլորիս  արյունն է հոսելու նույն գետի մեջ։

Սթափվել, սթափվել,լրջանալ եւ գործել, ցանկացած գնով, ցանկացած  ձեւով։ Հաղթել ու միայն հաղթել, ու, քանի դեռ  չենք արել այս ամենը, խնդրում եմ՝ չճամարտակել, մեծ-մեծ չխոսել, առուն չթռած հոպ չասել, հերիք է, այլեւս, էդ ամեն ինչի քաշվածն ենք, արդեն  չորս եւ ավելի տարի։

Գործել ու հաղթել։

Սա պետք է լինի մեր բոլորի   անելիքը, բոլոր հայերինը՝ Հայաստանում եւ Սփյուռքում»։