Ես այսօր խնդիր ունեմ նայելու մեր զոհված զինվորների մայրերի աչքերի մեջ և բացատրելու, թե ինչու նրանց որդիներն իրենց կողքին չեն․ Աննա Հակոբյանը նամակներ է հղել առաջին տիկնանց

Այս նամակը ուղարկել եմ իմ լավ բարեկամ՝ Բրազիլիայի առաջին տիկին Միշել Բոլսոնարոյին: Հասկանում եմ, որ խնդրանքս հեշտ իրագործելի չէ, ավելին՝ չափազանց մեծ կամք, խիզախություն եւ արդարության կողմը կանգնելու վճռականություն է պահանջում:
 
Մինչ Բրազիլիայի բարեկամ ժողովուրդն ու կառավարությունը կվերլուծեն իրավիճակը, այս խնդրանքը այսօր արդեն ուղղում եմ բոլոր առաջին տիկիններին, առաջին հերթին նրանց ում հետ հասցրել եմ անձամբ շփվել. 

Մելանյա Թրամփին (ԱՄՆ)
Բրիջիտ Մակրոնին (Ֆրանսիա)
Սոֆի Գրեգորի Թրյուդոին (Կանադա)
Նադյա Չամին Աունին (Լիբանան)
Հո Չինին (Սինգապուր)
Դիանա Նաուսեդիենեին (Լիտվա)
Ֆաբիոլա  Անդրեա Յանեզին (Արգենտինա)
Թրան Նյուգետ Թուին (Վիետնամ)
Կիմ Սիմփլիս Բարոունին (Բելիզ)

Սիրելի՛ Առաջին տիկին, իմ հարազա՛տ ընկեր,

Հիշո՞ւմ ես՝ խոսում էինք խաղաղությունից և հավատում, որ հենց կանայք և մասնավորապես մենք՝ առաջին տիկնայքս կարող ենք նշանակալից դերակատարում ունենալ մեր երկրներում ու աշխարհում խաղաղություն հաստատելու գործում: 

Ավելի քան տաս օր է՝ իմ ժողովուրդը պարտադրված պատերազմի մեջ է: Գուցե գիտես, որ սեպտեմբերի  27-ին Ադրբեջանի բռնապետ Իլհամ Ալիևը Թուրքիայի բռնապետ Ռեջեփ Թայիբ Էրդողանի աջակցությամբ, պատերազմ սկսեց արդեն ավելի քան երեսուն տարի սեփական ակնախությունը հռչակած, բայց դեռևս չճանաչվաց Լեռնային Ղարաբաղի Հանրապետության դեմ:

Այս պատերազմը ոչ միայն Լեռնային Ղարաբաղի հայերի դեմ է, այլ ամբողջ հայ ժողովրդի, քանի որ Թուրքիան նպատակ ունի սրա միջոցով ավարտին հասցնելու հարյուր տարի առաջ սկսած հայերի բնաջնջման իր ծրագիրը՝ Հայոց ցեղասպանությունը:

Այս պատերազմը ոչ միայն հայ ժողովրդի դեմ է, այլ  տարածաշրջանի բոլոր ժողովուրդների, ինչպես նաև ազատության, ժողովրդավարության և խաղաղության դեմ, քանի որ Ադրբեջանի և Թուրքիայի երկու բռնապետները Սիրիայից, Պակիստանից, Աֆղանստանից ու Լիբիայից վարձկան ահաբեկիչների են ներգրավել տարածաշրջանի խաղաղ բնակչությանը ոչնչացնելու համար: 

Հրթիռակոծվում են մեր քաղաքներն ու գյուղերը, օգտագործվում են արգելված զինատեսակներ խաղաղ բնակչության դեմ:  Այս պահին մենք ունենք հարյուրավոր զոհեր՝ զինվորականներ, քաղաքացիականներ և երեխաներ:

Իմ ժողովուրդը չի կարող միայնակ դիմակայել այս արհավիրքի դեմ, մենք ընկերների կարիքն ունենք, ու ես դիմում եմ քեզ իմ ամենանվիրական խնդրանքով. որ քո երկիրը ճանաչի խաղաղ հայերով բնակեցված Լեռնային Ղարաբաղի Հանրապետությունը: 

Հավաստիացնում եմ, որ այս քայլով դուք խաղաղություն կբերեք այս տարածաշրջանի բոլոր ժողովուրդներին, այդ թվում Ադրբեջանի ժողովրդին, որի անմեղ զավակները՝ այդ երկրի բռնակալ եւ տեռորիստ իշխանության գործողությունների պատճառով, մեր զավակների հետ միասին զոհվում են այսօր մարտի դաշտում:

Սիրելի՛ Առաջին տիկին, 

Ուզում եմ` հիշես մեր խոսակցությունը, հիշես իմ աչքերը: Ես այսօր խնդիր ունեմ նայելու մեր զոհված զինվորների մայրերի աչքերի մեջ և բացատրելու, թե ինչու նրանց որդիներն իրենց կողքին չեն: Միայն վերջնական խաղաղության հաստատումն է կարող արդարացնել այդ չափազանց թանկ գինը, որ վճարում են մեր մայրերը, մի ամբողջ ժողովուրդ:

Ուզում եմ, որ իմանաս՝ իմ որդին, Աշոտը, հենց այս պահին (հոկտեմբերի 8-ին), երբ նամակ եմ գրում քեզ, իր հասակակիցների հետ միասին զինվորական ավտոբուսով շարժվում է դեպի առջնագիծ: Եվ ուզում եմ՝ իմանաս, որ իմ որդու կյանքը նույնպես դրված է հանուն խաղաղության: 

Ճանաչելով Լեռնային Ղարբաղի Հանրապետության անկախությունը ձեր երկիրը ոչ միայն կլինի խաղաղության այն աղավնին, որ կկանխի հետագա արյունահեղությունները մեր տարածաշրջանում, այլև կվերականգի մարդկության հավատը թե՛ սեփական ուժերի, թե Աստծո զորության նկատմամբ:  

Ես մինչև իմ կյանքի վերջը երախտապարտ կլինեմ քեզ ու քո ժողովրդին, իմ շնորհակալ ժողովուրդը հավերժ կհիշի այս մասին, ամբողջ քաղաքակիրթ աշխարհը կգնահատի այդ քայլը ըստ արժանավույն, որովհետև մենք այսօր կանգնած ենք քաղաքակրթության պաշտպանության առաջնագծում:

Ցանկանում եմ նաև իմանաս, որ մեզ համար ամեն ժամը, ամեն րոպեն կարող են ճակատագրական լինել: 

Սիրով, ու մեծ հույսով,
Աննա

I have sent this letter to my dear friend and First Lady of Brasil  Michelle Bolsonaro. I understand my request is not an easy one to implement. On the contrary, enormous willpower, courage, and determination to stand on the side of justice is needed for this.

While the friendly nation and government of Brasil analyze the situation, I now adress to all First Ladies, in particular those that I have known in person;

Melania Trump (USA)
Brigitte Macron (France)
Sophie Gregorie Trudeau (Canada)
Nadia el-Chami Aoun (Lebanon)
Ho Ching (Singapore)
Diana Nausediene (Lithuania)
Fabiola Yanyez (Argentina)
Tran Nguyet Thu (Vietnam)
Kim Simplis Barrow (Belize)

Dear First Lady, my Dearest Friend,

Do you recall our conversation about peace and the role that women in general and us First Ladies in particular can have in bringing and strengthening peace in our societies and the world?

For more than 10 days now, my nation is resisting a war that has been waged against us. On September 27, Azerbaijan’s dictator Ilham Aliyev and Turkey’s dictator Recep Tayyip Erdogan launched a war against Nagorno-Karabakh, a republic that declared its independence 30 years ago and still awaits international recognition of this independence.

This war is not only against the Armenians of Nagorno-Karabakh, but also against all Armenian people in general, as Turkey’s Erdogan aspires to continue the annihilation of my people, that the Ottoman Empire started a hundred years ago with the Armenian Genocide.

Cities and towns are being bombed. Forbidden weapons are being used against civilians. We already have hundreds of victims – soldiers, civilians, and children.

My nation cannot resist this catastrophe alone. We need our friends, and I am turning to you with my most cherished desire –Your country’s recognition of the Nagorno-Karabakh Republic.
I assure that your country’s recognition of the Nagorno-Karabakh Republic will bring peace to all nations of this region, including that of Azerbaijan, whose young men are dying alongside our young men in the battlefield.

My dearest First Lady,

I want you to recall our conversation, I want you to recall my eyes. I must look with those eyes into the eyes of the mothers of the fallen soldiers and explain why their sons are no longer with them. Only peace can justify their sacrifice.

I want you to know that, as I am writing this letter, my son, my beloved Ashot is on his way(October to the frontline with fellow soldiers.
 I want you to know that my son’s life is also at stake for peace to prevail.

Today your country can do more recognizing the independence of the Nagorno-Karabakh Republic. Becoming the first nation to do this, your country will act as the dove of peace preventing more bloodshed in our region and restoring and strengthening humanity’s faith in itself and in God’s might.

I will forever be grateful to you and your nation, the Armenian people will forever remember this, all of humanity will acknowledge this step because today we are at the frontline of preserving civilization.

I want you to know that every minute, every hour is vital, and let the divine power act through your hands.

With love and hope,
Anna