Ջերմեռանդ քննադատում ենք, սակայն մեր մասին քննադատությունը բացառում ենք

Ամաչում ենք մեղքերի խոստովանությունից, 
չենք ամաչում մեր անգիտությունից:
Համարձակություն ունենք նեղացնել մեկին, սակայն 
քաջություն չունենք ներողություն խնդրելու:

Անհնազանդությունից ընկնում ենք փորձության մեջ, սակայն խոնարհություն չունենք արժանապատվորեն դուրս գալ իրավիճակից: Ջերմեռանդ քննադատում ենք, սակայն մեր մասին  քննադատությունը բացառում ենք:

Վնաս ենք տալիս, հատուցել չենք սիրում.
Ամաչում ենք եկեղեցում գլխաշոր կրել, սակայն չենք ամաչում կիսամերկ շրջել կամ մտնել եկեղեցի:
Ամաչում ենք աղոթք անել ուտելուց առաջ և հետո,  սակայն չենք ամաչում ուտել և մոռանալ բարիք Պարգևողին:

Պայքարում ենք երկար ապրելու համար, փոխարեն պայքարենք շիտակ ապրելու համար:
Մեր նմանների աչքին ուզում ենք բարեպաշտ ու սրբակենցաղ երևալ, չգիտակցելով, որ Աստծուն չենք կարող խաբել:
Վախենում ենք մեռնելուց, փոխարեն վախենանք մեղքի մեջ ապրելուց:

Աստծու Սուրբ Անունը արտաբերում ենք որևէ խոսք հաստատելու համար, սակայն երբ խոսքը գործի պետք է վերածել, մոռանում ենք Աստծուն ապավինել:

Եթե այսպես ենք ապրում, ուրեմն մեր ներկա կյանքի վիճակը ամենաբարվոքն է մեզ համար, մեր սեփական ընտրությամբ և նախաձեռնությամբ…

Մեզ ի սկզբանե ցույց է տրվել թե՛ նեղ և թե՛ լայն դռները…  չգանգատվենք, քանի որ մեզ տրվել է նաև զղջալու երանելի հնարավորությունը: Ով գանգատվում է, չի տեսնում իրեն: Իսկ ով իրեն տեսնելու առաքինությունը ունի, գիտի որ Աստված էլ է տեսնում է իրեն, ինչպե՞ս գանգատվի:

Ծովիկ Դավթյանի հանրագրից