Փաշինյանի իշխանությունը թքած չունի Արցախի ու Արցախի հայության վրա․ «Փաստ»
Ադրբեջանը ոչ միայն շուրջ յոթ ամիս շարունակում է Արցախի շրջափակումը, այլև այն դարձրել է տոտալ: Արդեն քանի օր է, ինչ ադրբեջանական զինուժը արգելափակել է Արցախը Հայաստանին կապող ճանապարհն ու ոչ միայն թույլ չի տալիս, որ անցնեն հումանիտար բեռներ տեղափոխող մեքենաներ, այլև անգամ՝ Կարմիր խաչի մեքենաները: Արցախից արդեն իսկ հնչում են ահազանգեր առ այն, որ սպառվելուն մոտ են պարենի՝ առանց այդ էլ սուղ պաշարները, սպառվում են դեղորայքը, կենսապահովման այլ անհրաժեշտ միջոցները:
Կարևոր է արձանագրել, որ հանցագործ Ալիևն ու ադրբեջանական իշխանությունները խստացրեցին Արցախի շրջափակումն այն բանից հետո, երբ Նիկոլ Փաշինյանը պաշտոնապես հայտարարեց, թե Արցախը ճանաչում է ադրբեջանական տարածք, իսկ «մարդասեր» արևմտյան զանազան գործիչներ ջերմորեն ողջունեցին այդ հայտարարությունը. ուրախ են, ցնծում են: Գլուխը՝ քարը, թե Արցախում՝ սեփական բնօրրանում, հազարամյակներով բնիկ 120 հազար մարդ կոտորածի չի մատնվում: Եթե Հայաստանի ղեկավարություն կոչվածի համար դա միևնույնն է, ապա ինչո՞ւ պիտի դույզն-ինչ անհանգստանա, էլ չենք ասում՝ մղկտա բացարձակապես օտարների սիրտը, որն, ի լրումն ամենի, թաթախված է ադրբեջանական նավթադոլարներով:
Կառավարության վերջին նիստում Նիկոլ Փաշինյանը մի քանի րոպեանոց ելույթ ունեցավ Արցախի շրջափակման թեմայով: Առանձնապես նոր բան չասաց: Միապաղաղ ընթերցեց ելույթի տեքստը, որն ստեղծված խայտառակ իրավիճակի նկարագրությունն էր ընդամենը: Փաշինյանի շուրթերից չհնչեց Ալիևին ու Ադրբեջանին ուղղված որևէ մեղադրական կամ կոշտ գնահատական, ի դեպ: Ելույթի մեծ մասը հղում էր Հաագայի դատարանի փետրվարի 22-ի որոշմանը՝ Լաչինի միջանցքի ապօրինի արգելափակումը դադարեցնելու մասին, որն ուղղված է Ադրբեջանի իշխանություններին: Ի՞նչ է առաջարկում Նիկոլ Փաշինյանը:
Ըստ ելույթի՝ 2 բան, բայց գործնականում՝ ոչինչ: Այսպես. «Այս իրադրության լուծման մեր պատկերացումը հետևյալն է,-հայտարարեց ՔՊ-ի ղեկավարն ու նշեց պատկերացումները:-
1. Արդարադատության միջազգային դատարանի փետրվարի 22-ի իրավական պարտադիր ուժ ունեցող որոշումը պետք է կատարվի, և սա միջազգային օրակարգի հարց է, ներառյալ՝ ՄԱԿ-ի Անվտանգության խորհրդի հարց, որովհետև հենց այս մարմինն է լիազորված ապահովելու Արդարադատության միջազգային դատարանի որոշումների կատարումը:
2. Պետք է ի վերջո գործարկվի Բաքու-Ստեփանակերտ երկխոսության միջազգային մեխանիզմը, որի շրջանակներում կհասցեագրվի Լեռնային Ղարաբաղի հայության իրավունքների և անվտանգության հիմնախնդիրը»:
Ի՞նչ է սա նշանակում: Իսկ սա նշանակում է, որ Արցախի ապաշրջափակումը Նիկոլ Փաշինյանն ու նրա իշխանությունը համարում է բացառապես օտարների, տվյալ դեպքում՝ ՄԱԿ-ի Անվտանգության խորհրդի խնդիրը: Է՜հ, ՄԱԿ-ի Անվտանգության խորհուրդն է ու ոչինչ չի անում կամ մինչև իրար է գալիս, բանը բանից անցնում է: Դո՛ւք, որպես ՀՀ իշխանություն հորջորջվող, ի՞նչ եք անում: Երկրորդ կետն ընդհանրապես խայտառակություն է, քանի որ դա նշանակում է, որ Հայաստանը, ի դեմս Նիկոլ Փաշինյանի, ընդհանրապես մի կողմ է քաշվում Արցախից էլ, Արցախի հայությունից էլ և առավելագույնը, ինչ կարող է անել, խորհուրդ տալն է, որ արցախցիները գնան ու կանգնեն Ալիևի թրի տակ:
Այսինքն, հիմնական ուղերձը, որ հղեց Նիկոլ Փաշինյանն Արցախի հայությանը, այն է, թե՝ գլխներիդ ճարը տեսեք, ես ձեր հետ ո՛չ կապ ունեմ, ո՛չ էլ ուզում եմ ինչ-որ կերպ առնչված լինել: Բայց դրանով Նիկոլ Փաշինյանի «կառավարական» ելույթը չավարտվեց: Հիմնական շեշտադրումներից մեկը, որ նա արեց այդ ելույթի վերջնամասում, հետևյալն է. «Ինչ վերաբերում է Հայաստան-Ադրբեջան հարաբերություններին, մեր դիրքորոշումը շարունակում է մնալ նույնը՝ մենք բոլոր ջանքերը պետք է գործադրենք խաղաղության հաստատման և հարաբերությունների կարգավորման պայմանագիր կնքելու համար: Հաջորդ շաբաթ Վաշինգտոնում տեղի է ունենալու Հայաստանի և Ադրբեջանի ԱԳ նախարարների հանդիպումը, և մեր պատվիրակությունը Միացյալ Նահանգներ է մեկնում հենց այս տրամադրվածությամբ»:
Ավելին՝ Փաշինյանը նշեց, որ Հայաստանն Ադրբեջանին առաջարկել է նաև անցկացնել սահմանագծման հանձնաժողովի նիստ, և նիստն անցկացնելու սկզբունքային պայմանավորվածություն կա: «Հայաստանը պատրաստ է նաև օր առաջ տարածաշրջանի տրանսպորտային և տնտեսական ուղիների ապաշրջափակմանը կողմերի ինքնիշխանության, իրավազորության և փոխադարձության սկզբունքների ներքո»,-հայտարարեց Փաշինյանը: Ստո՛պ: «Հլա վայրկյան մը»,-ինչպես կասեր խողովակագործ վարպետ, հայրենադարձ Կարապետը, որ միշտ փողկապ էր կրում: Այսինքն, ի՞նչ է ստացվում. Ադրբեջանը շրջափակել և սովի ու դանդաղ մահվան է մատնել Արցախի հայությանը, իսկ Հայաստանը, ի դեմս Նիկոլ Փաշինյանի, շտապում է, պատրաստ է վազել Վաշինգտոն՝ նույն Ադրբեջանի հետ ևս մեկ կապիտուլ յացիոն պայմանագիր քննարկելո՞ւ, սահմանագծման հանձնաժողովի նիստ-միստ անելո՞ւ:
Այսինքն, Նիկոլ Փաշինյանի իշխանությունն այնքան անկարող է կամ այն աստիճան իր համար միևնույնն է Արցախի ու արցախահայության ճակատագիրն ու վիճակը, որ չի՞ կարող կոնկրետ պայման հայտարարել, թե՝ այլևս ոչ մի ընթացք չեն ունենա այդ բանակցությունները և դրանց շաղկապված թրքաշահ գործընթացները, մինչև ադրբեջանական կողմն անհապաղ չապաշրջափակի Արցախը, չդադարեցնի ճանապարհի արգելափակումը: Եթե Նիկոլ Փաշինյանի իշխանությունը թքած չունի Արցախի ու Արցախի հայության վրա, ինչո՞ւ գոնե նման մի պայման չի դնում, թեկուզ հենց միջնորդների առաջ՝ լինի դա ԱՄՆ-ը, ԵՄ-ը, թե Ռուսաստանը:
ԱՐՄԵՆ ՀԱԿՈԲՅԱՆ
Մանրամասները՝ «Փաստ» օրաթերթի այսօրվա համարում«Փաստ» օրաթերթը գրում է
Ադրբեջանը ոչ միայն շուրջ յոթ ամիս շարունակում է Արցախի շրջափակումը, այլև այն դարձրել է տոտալ: Արդեն քանի օր է, ինչ ադրբեջանական զինուժը արգելափակել է Արցախը Հայաստանին կապող ճանապարհն ու ոչ միայն թույլ չի տալիս, որ անցնեն հումանիտար բեռներ տեղափոխող մեքենաներ, այլև անգամ՝ Կարմիր խաչի մեքենաները: Արցախից արդեն իսկ հնչում են ահազանգեր առ այն, որ սպառվելուն մոտ են պարենի՝ առանց այդ էլ սուղ պաշարները, սպառվում են դեղորայքը, կենսապահովման այլ անհրաժեշտ միջոցները:
Կարևոր է արձանագրել, որ հանցագործ Ալիևն ու ադրբեջանական իշխանությունները խստացրեցին Արցախի շրջափակումն այն բանից հետո, երբ Նիկոլ Փաշինյանը պաշտոնապես հայտարարեց, թե Արցախը ճանաչում է ադրբեջանական տարածք, իսկ «մարդասեր» արևմտյան զանազան գործիչներ ջերմորեն ողջունեցին այդ հայտարարությունը. ուրախ են, ցնծում են: Գլուխը՝ քարը, թե Արցախում՝ սեփական բնօրրանում, հազարամյակներով բնիկ 120 հազար մարդ կոտորածի չի մատնվում: Եթե Հայաստանի ղեկավարություն կոչվածի համար դա միևնույնն է, ապա ինչո՞ւ պիտի դույզն-ինչ անհանգստանա, էլ չենք ասում՝ մղկտա բացարձակապես օտարների սիրտը, որն, ի լրումն ամենի, թաթախված է ադրբեջանական նավթադոլարներով:
Կառավարության վերջին նիստում Նիկոլ Փաշինյանը մի քանի րոպեանոց ելույթ ունեցավ Արցախի շրջափակման թեմայով: Առանձնապես նոր բան չասաց: Միապաղաղ ընթերցեց ելույթի տեքստը, որն ստեղծված խայտառակ իրավիճակի նկարագրությունն էր ընդամենը: Փաշինյանի շուրթերից չհնչեց Ալիևին ու Ադրբեջանին ուղղված որևէ մեղադրական կամ կոշտ գնահատական, ի դեպ: Ելույթի մեծ մասը հղում էր Հաագայի դատարանի փետրվարի 22-ի որոշմանը՝ Լաչինի միջանցքի ապօրինի արգելափակումը դադարեցնելու մասին, որն ուղղված է Ադրբեջանի իշխանություններին: Ի՞նչ է առաջարկում Նիկոլ Փաշինյանը:
Ըստ ելույթի՝ 2 բան, բայց գործնականում՝ ոչինչ: Այսպես. «Այս իրադրության լուծման մեր պատկերացումը հետևյալն է,-հայտարարեց ՔՊ-ի ղեկավարն ու նշեց պատկերացումները:-
1. Արդարադատության միջազգային դատարանի փետրվարի 22-ի իրավական պարտադիր ուժ ունեցող որոշումը պետք է կատարվի, և սա միջազգային օրակարգի հարց է, ներառյալ՝ ՄԱԿ-ի Անվտանգության խորհրդի հարց, որովհետև հենց այս մարմինն է լիազորված ապահովելու Արդարադատության միջազգային դատարանի որոշումների կատարումը:
2. Պետք է ի վերջո գործարկվի Բաքու-Ստեփանակերտ երկխոսության միջազգային մեխանիզմը, որի շրջանակներում կհասցեագրվի Լեռնային Ղարաբաղի հայության իրավունքների և անվտանգության հիմնախնդիրը»:
Ի՞նչ է սա նշանակում: Իսկ սա նշանակում է, որ Արցախի ապաշրջափակումը Նիկոլ Փաշինյանն ու նրա իշխանությունը համարում է բացառապես օտարների, տվյալ դեպքում՝ ՄԱԿ-ի Անվտանգության խորհրդի խնդիրը: Է՜հ, ՄԱԿ-ի Անվտանգության խորհուրդն է ու ոչինչ չի անում կամ մինչև իրար է գալիս, բանը բանից անցնում է: Դո՛ւք, որպես ՀՀ իշխանություն հորջորջվող, ի՞նչ եք անում: Երկրորդ կետն ընդհանրապես խայտառակություն է, քանի որ դա նշանակում է, որ Հայաստանը, ի դեմս Նիկոլ Փաշինյանի, ընդհանրապես մի կողմ է քաշվում Արցախից էլ, Արցախի հայությունից էլ և առավելագույնը, ինչ կարող է անել, խորհուրդ տալն է, որ արցախցիները գնան ու կանգնեն Ալիևի թրի տակ:
Այսինքն, հիմնական ուղերձը, որ հղեց Նիկոլ Փաշինյանն Արցախի հայությանը, այն է, թե՝ գլխներիդ ճարը տեսեք, ես ձեր հետ ո՛չ կապ ունեմ, ո՛չ էլ ուզում եմ ինչ-որ կերպ առնչված լինել: Բայց դրանով Նիկոլ Փաշինյանի «կառավարական» ելույթը չավարտվեց: Հիմնական շեշտադրումներից մեկը, որ նա արեց այդ ելույթի վերջնամասում, հետևյալն է. «Ինչ վերաբերում է Հայաստան-Ադրբեջան հարաբերություններին, մեր դիրքորոշումը շարունակում է մնալ նույնը՝ մենք բոլոր ջանքերը պետք է գործադրենք խաղաղության հաստատման և հարաբերությունների կարգավորման պայմանագիր կնքելու համար: Հաջորդ շաբաթ Վաշինգտոնում տեղի է ունենալու Հայաստանի և Ադրբեջանի ԱԳ նախարարների հանդիպումը, և մեր պատվիրակությունը Միացյալ Նահանգներ է մեկնում հենց այս տրամադրվածությամբ»:
Ավելին՝ Փաշինյանը նշեց, որ Հայաստանն Ադրբեջանին առաջարկել է նաև անցկացնել սահմանագծման հանձնաժողովի նիստ, և նիստն անցկացնելու սկզբունքային պայմանավորվածություն կա: «Հայաստանը պատրաստ է նաև օր առաջ տարածաշրջանի տրանսպորտային և տնտեսական ուղիների ապաշրջափակմանը կողմերի ինքնիշխանության, իրավազորության և փոխադարձության սկզբունքների ներքո»,-հայտարարեց Փաշինյանը: Ստո՛պ: «Հլա վայրկյան մը»,-ինչպես կասեր խողովակագործ վարպետ, հայրենադարձ Կարապետը, որ միշտ փողկապ էր կրում: Այսինքն, ի՞նչ է ստացվում. Ադրբեջանը շրջափակել և սովի ու դանդաղ մահվան է մատնել Արցախի հայությանը, իսկ Հայաստանը, ի դեմս Նիկոլ Փաշինյանի, շտապում է, պատրաստ է վազել Վաշինգտոն՝ նույն Ադրբեջանի հետ ևս մեկ կապիտուլ յացիոն պայմանագիր քննարկելո՞ւ, սահմանագծման հանձնաժողովի նիստ-միստ անելո՞ւ:
Այսինքն, Նիկոլ Փաշինյանի իշխանությունն այնքան անկարող է կամ այն աստիճան իր համար միևնույնն է Արցախի ու արցախահայության ճակատագիրն ու վիճակը, որ չի՞ կարող կոնկրետ պայման հայտարարել, թե՝ այլևս ոչ մի ընթացք չեն ունենա այդ բանակցությունները և դրանց շաղկապված թրքաշահ գործընթացները, մինչև ադրբեջանական կողմն անհապաղ չապաշրջափակի Արցախը, չդադարեցնի ճանապարհի արգելափակումը: Եթե Նիկոլ Փաշինյանի իշխանությունը թքած չունի Արցախի ու Արցախի հայության վրա, ինչո՞ւ գոնե նման մի պայման չի դնում, թեկուզ հենց միջնորդների առաջ՝ լինի դա ԱՄՆ-ը, ԵՄ-ը, թե Ռուսաստանը:
