Ինչո՞ւ այդպես վախկոտ եք. դեռեւս հաւատ չունե՞ք
«Վարդապե՛տ, քեզ համար բնաւ հոգ չէ՞, որ ահա մենք կորչում ենք»։
Եւ նա, արթնանալով, սաստեց հողմին եւ ասաց ծովին.
«Դադարի՛ր, լռի՛ր»։
Եւ հողմը դադարեց, ու մեծ խաղաղութիւն եղաւ։
Եւ նրանց ասաց. «Ինչո՞ւ այդպէս վախկոտ էք. դեռեւս հաւատ չունէ՞ք»։
Եւ նրանք սաստիկ վախեցան եւ միմեանց ասում էին.
«Ո՞վ է արդեօք սա, որ թէ՛ հողմը, թէ՛ ծովը հնազանդւում են սրան»։
Բարի գիշեր բոլորիս, մենք ունենք հողմը սաստող, բորոտությունը բուժող, մեռելին հարությւոն տվող՝ մարդկության Փրկչին, որին հավատում ենք, սիրում ենք, սպասում ենք և փառավորում ենք հավիտյանս հավիտենից:
Ծովիկ Դավթյան
