Ջերմեռանդ քննադատում ենք, սակայն մեր մասին քննադատությունը բացառում ենք
Թող ողորմութիւնդ, Տէ՛ր, լինի մեզ վրայ, ինչպէս որ մեր յոյսը դրինք քեզ վրայ։ Սաղմոս 32:22
Մենք իրավունք ունե՞նք գանգատվելու…
Աստվածաշունչ կարդալու համար ժամանակ չունենք,
իսկ ժամանցային հաճույքներից չենք հեռանում:
Աստծուն փառաբանել ամաչում ենք, իսկ վերադասին
մարդահաճություն անում ենք սիրով և միշտ:
Ամաչում ենք մեղքերի խոստովանությունից,
չենք ամաչում մեր անգիտությունից:
Համարձակություն ունենք նեղացնել մեկին, սակայն
քաջություն չունենք ներողություն խնդրելու:
Անհնազանդությունից ընկնում ենք փորձության մեջ, սակայն խոնարհություն չունենք արժանապատվորեն դուրս գալ իրավիճակից: Ջերմեռանդ քննադատում ենք, սակայն մեր մասին քննադատությունը բացառում ենք:
Վնաս ենք տալիս, հատուցել չենք սիրում.
Ամաչում ենք եկեղեցում գլխաշոր կրել, սակայն չենք ամաչում կիսամերկ շրջել կամ մտնել եկեղեցի:
Ամաչում ենք աղոթք անել ուտելուց առաջ և հետո, սակայն չենք ամաչում ուտել և մոռանալ բարիք Պարգևողին:
Պայքարում ենք երկար ապրելու համար, փոխարեն պայքարենք շիտակ ապրելու համար:
Մեր նմանների աչքին ուզում ենք բարեպաշտ ու սրբակենցաղ երևալ, չգիտակցելով, որ Աստծուն չենք կարող խաբել:
Վախենում ենք մեռնելուց, փոխարեն վախենանք մեղքի մեջ ապրելուց:
Աստծու Սուրբ Անունը արտաբերում ենք որևէ խոսք հաստատելու համար, սակայն երբ խոսքը գործի պետք է վերածել, մոռանում ենք Աստծուն ապավինել:
Եթե այսպես ենք ապրում, ուրեմն մեր ներկա կյանքի վիճակը ամենաբարվոքն է մեզ համար, մեր սեփական ընտրությամբ և նախաձեռնությամբ…
Մեզ ի սկզբանե ցույց է տրվել թե՛ նեղ և թե՛ լայն դռները… չգանգատվենք, քանի որ մեզ տրվել է նաև զղջալու երանելի հնարավորությունը: Ով գանգատվում է, չի տեսնում իրեն: Իսկ ով իրեն տեսնելու առաքինությունը ունի, գիտի որ Աստված էլ է տեսնում է իրեն, ինչպե՞ս գանգատվի:
Ծովիկ Դավթյանի հանրագրից