Մի քանի խոսք առաջիկա պահքի մասին
Այս օրը նույնպես վերջինն է այս տարվա համար, և համարյա միշտ պահք է: Մի քանի խոսք առաջիկա պահքի մասին … Փառք Աստծուն, որ Նա իր առաջին պատվերը առաջին մարդուն տվեց, ասելով. «Մի կեր այս պտղից», և հաստատվեց պահքի գաղափարը: Այսինքն՝ Պահքը
հասակակից է Ադամին:
Մեր օրերում մարդը դժվար է հաշտվում պահքի հետ, ասել է թե` կարգապահության հետ: Պահքը ուրիշ բան չէ, քան առաքինությունների հիմքը, հատկապես, որ ուղղորդվում է աղոթքով և ողորմությամբ: Եթե աղոթքով խոսում ենք Աստծո հետ, ողորմությամբ հարաբերվում մերձավորի հետ, ապա պահքը վերաբերում է սեփական անձին՝ նրա ներքին և արտաքին՝ հոգու և մարմնի կարգավորությանը:
Պահքը միակ միջոցն է մարմինն ամբողջովին հոգուն հնազանդեցնելու: Այսպես է իմաստավորվում պահքը, նրա յուրաքանչյուր շրջանը և օրը: Ուստի ճշմարիտ և հոգևոր քրիստոնյան, բարեխղճորեն պահելով այն, ոչ միայն իր հնազանդության պարտքն է կատարում, այլև պահեցողության շնորհիվ հեշտությամբ առաջադիմում է մյուս առաքինություններում:
Պահքը այնքան անհատական է, որ յուրաքանչյուր մարդ, ով հատկապես տոներից առաջ չի պատկերացնում պահք պահելու առավելության մասին, կարող է իր համար, որպես դաստիարակչական միջոց վերցնել ցանկացած ժամանակահատված և զրկվել իրեն իր համար հաճելի բաներից. թե սնունդ, թե սովորություն, թե որևէ մոլություն:
Ճիշտ պահելու դեպքում է ձևավորվում կամքը, իսկ ով ձեռք է բերում կամք, նա հաղթահարում է ցանկացած դժվարություն: Իսկ դժվարությունները քայլում են մեզ հետ ամեն օր: Եթե կա հիվանդություն, ապա կա նաև բուժամիջոց` հաստատված մեր Բարեգութ Տիրոջ կողմից: Երբեք չմոռանանք, որ մեր Տերը Իր Սուրբ Մարմինը կամավոր ենթարկեց ցավի, գանակոծման և խաչելության` հանուն մեր փրկության, իսկ մենք` խաղաղ պայմաններում չենք կարողանում մեր մարմինը զրկել մի քանի օրով որոշ կերակրատեսակներից` հանուն Նրա, որը ծնվեց, որպեսզի խաչը բարձրանա մեզ համար: Սա է մեր խնդիրը, որը լուծում չի գտնում մեր ներսում, մեր «ես»- ի պատճառով:
Փառք, պատիվ և հազարավոր երկրպագություն Հորը, Որդուն և Սուրբ Հոգուն այժմ, և միշտ և հավիտյանս հավիտենից. Ամեն:
Ծովիկ Դավթյան
