ԱԱԾ-ն՝ Աշոտ Մանուչարյանին

Արթուր Վարդանյանի գլխավորությամբ ստեղծված հանցավոր համագործակցությանը   մասնակցելու, դրա   օգտին   կոնկրետ   հանձնառություն և դերակատարություն  ունենալու  մեղադրանքով ՀՀ պաշտպանության նախկին   փոխնախարար Վահան Շիրխանյանի ձերբակալության մասին ՀՀ ԱԱԾ հայտարարությունը    հասարակական  մեծ   հնչեղություն ստացավ: Այս ձերբակալության, այնուհետև  դատարանի կողմից կալանավորման որոշման շուրջ մամուլում  և էլեկտրոնային լրատվամիջոցներում բազմաթիվ կարծիքներ ու մեկնաբանություններ հնչեցին, բայց  հիմնականում  առանց գնահատականների:

Հարցը շատ  նուրբ  համարելով  և՛ փորձագետները, և՛ Վահան  Շիրխանյանին ճանաչողները առաջարկում են սպասել նախաքննության ավարտին կամ դատավարությանը: Այս մասին հայտնում է ՀՀ ԱԱԾ Մամուլի կենտրոնը:

Այս  համատեքստում  բացառություն է 1-in.am  գործակալությանը տրված Աշոտ Մանուչարյանի հարցազրույցը,   որում հանցավոր  համագործակցության խմբի բացահայտումը նա որակում է որպես  «արկածախնդրություն», իսկ  Վահան Շիրխանյանի ձերբակալությունը՝ «ռազմական  գործողությունների ընթացքում դավաճանության   հավասար գործողություն»:

Կարծում ենք արկածախնդրություն որակումն առավել  քան հարիր է հենց Աշոտ Մանուչարյանի նշյալ   ելույթին,  որն ամբողջությամբ հիմնված է անձնական, կողմնակալ, զգայական ենթադրությունների, մեկնաբանությունների և  դրանց  իսկ վրա կառուցված  հետևությունների վրա:

Թերևս, անհրաժեշտ է հիշեցնել Ա.Մանուչարյանին, որ ՀՀ իրավապահ մարմինները, ՀՀ ազգային անվտանգության ծառայությունը գործում  են միշտ և  բոլոր իրավիճակներում՝ իրականացնելով Հայաստանի Հանրապետության, և ՀՀ քաղաքացիների անվտանգության պաշտպանությունը, և որ այս կամ այն ձերբակալությունը պայմանավորված չէ իրավիճակով, այլ նախաքննական մարմնի ունեցած բավարար նյութերով:

Կարծում ենք, 1991-93թթ. ՀՀ նախագահի ազգային անվտանգության գծով խորհրդատուին  պետք է հայտնի լինի, որ նման որոշումները չեն կայացվում նպաստավոր կամ անբարենպաստ իրավիճակները,  բարեկամական-ընկերական հարաբերությունները հաշվի առնելով, և որ ՀՀ  սահմանների անխոցելիությունը կախված չէ, որևէ պաշտոնյայի, այդ թվում՝ պաշտպանության նախկին փոխնախարարի  անձից։

Առավել քան ակնհայտ է, թե Արթուր Վարդանյանի գլխավորությամբ  հանցավոր համագործակցության  գործունեությունը ինչ վտանգ էր  պարունակում ՀՀ քաղաքացիների կյանքի, անվտանգության և  ՀՀ ներքին կայունության համար, ինչը իր իսկ կողմից  մատնանշված «ռազմական գործողությունների» պայմաններում աղետալի հետևանքներ կարող էր ունենալ:

Հասկանալի է, որ հասարակական բարձր հնչեղություն ունեցող այս դեպքը Աշոտ Մանուչարյանի համար սեփական անձի վրա ուշադրություն հրավիրելու, իր մասին հիշեցնելու առիթ է։ Նույնիսկ այս պարագայում, խորհուրդ ենք տալիս առաջնորդվել առողջ բանականությամբ, քանզի ՀՀ օրենսդրությամբ իրենց գործառույթներն իրականացնող մարմինների գործողությունների որակումն իբրև «պետական դավաճանություն», մեղմ ասած, տարակուսանք է առաջացնում։

Մեկնաբանությունների և գնահատականների լրջությունը ուղղակիորեն կախված է  դրանց հեղինակների արհեստավարժությունից ու փորձառությունից, հետևաբար  յուրաքանչյուր ոք կարող է կարծիք հայտնել  այն մասին, ինչից քիչ թե շատ հասկանում է: