Մի պտղունց խունկ էր……

Ողջ ազգը սգում է, բայց Գյումրիում ցավը խեղդող է: Արդեն հող են լցնում փոքրիկի վրա: Սերյոժա Ավետիսյանը գուցե չխաղար այն բոլոր խաղալիքներով, որոնք նվիրեցին նրան հայերը: Նա պարզապես կարող էր ապրել……

Պարզապես բառերն ավելորդ են: Մահվան վարագույրից այն կողմ՝ արցունքները իզուր են:

Հայաստանը սգում է….
Ճերմակ հագուստով ու փոքրիկ փողկապով փոքրիկը այլևս չի ժպտա:

՛՛Մի պտղունց խունկ էր, երկինք գնաց՛՛՛,-լսեցի մի տարեց կնոջ շուրթերից:

՛՛Աստված ազգիս մխիթարի՛՛,-ասաց տարեց տղամարդը:

Ոչ մեկին հիմա չես մխիթարի……լույսի շող էր Սերյոժան, գնաց…..

Մխիթարության փոխարեն հարկավոր է ապրել…..

Ապրենք ՀԱՅԵՐՈՎ….