Նուբարը … առաջին սիրո գայթակղության նման
Նուբար, այսինքն տարվա առաջին պտուղը, բերքի առաջին համտեսումը:
Տատս գոգնոցի մեջ լցնում էր հենց նոր քաղած բալը, ծիրանը կամ խաղողը, բերում էր մեզ ու ասում էր. «Կերեք, նուբար է»: Եվ մենք ճաշակում էին դրանք վերին երկյուղածությամբ, մի թանկ ու անկրկնելի բանի հետ հարաբերվելու բացառիկ հրճվանքով, որտեղ համը կարևոր չէր, այն կգար հետո, երբ նուբարը կդադարեր նուբար լինել, բայց հիմա մեզ վերապահված էր սկզբինը լինելու պատիվը, իսկ դա սովորական մրգին կախարդանք էր տալիս` երկնքից ընկնող երեք խնձորների նման, և մեր քիմքին հպվող պտղի ջերմությունը մեր մանկությունը պիտի դարձներ մի պուճուր ավելի ուրախ, մի քիչ ավելի երջանիկ:
Առաջին պտղի համը` առաջին սիրո գայթակղության նման: Առաջին մրգահյութը` սակավ, բայց ցանկահարույց: Առաջին շիկնած երախայրիքը` այսինքն հասունը, որ հատել էր կիսահասի սահմանը ու բերվել էր մեզ` փոքրերիս, ասել կուզի` կարևորը տրվել էր կարևորներին և այդ կարևորված լինելու մտքից աշխարհը մրգահամ էր, արևահամ էր ու տատի մատների պես փափուկ-փափուկ…
Նուբար էինք ուտում…
Հովիկ Չարխչյան
