Թախիծը ե՞րբ իմ հոգու մեջ հղիացավ ծիծաղների, խնջույքների այս շուրջպարում…

ՄՂՁԱՎԱՆՋ
Արագիլի ոտքերի չափ երկար մի ցավ
Իմ սրտի մեջ լայն թևերն է թափահարում,
Թախիծը ե՞րբ իմ հոգու մեջ հղիացավ
Ծիծաղների, խնջույքների այս շուրջպարում,-

Որտեղ կանայք՝ խայտաբղետ երանգներով,
Սկյուռների պոչը փռած փխրուն դոշին,
Թրթռում են վայելքի մեջ սիրահոլով
Եվ աստղերի փոխում մի պահ կյանքիդ փոշին։

Կասկածների, խաբկանքների թավ անտառում
Հազար անգամ ինձ գտել եմ ու կորցրել,
Հիմա սոված ագռավներ են վրաս պարում
Եվ ուզում են փտած օրերն ինձնից ցրել։

Գավաթներն ինձ ուղեկցել են որպեսԿայեն
Կամ՝ անձրևից առատախոս չքնաղ մի կին,
Որին սիրով այն խելոքին կնվիրեմ՝
Ով իր կյանքում չի գուրգուրել ծարավ մեկին։

Դեռ փորձում եմ հեքիաթի մեջ տուն կառուցել,
Բայց խարխլված իմ տանիքը փուլ է գալիս,
Նա՝ ով իմ մեջ արարումի տենչն էր հունցել,
Հիմա միայն ինքն իրեն է պատիվ տափս։

Հավերժության այս պառակտված հանդեսներում
Ամեն անգամ ես կմեռնեմ, երբ լինեմ ծեր,
Սայթաքելիս՝ իմ մարմինն էլ ինձ չի ներում,
էլ ուր մնաց օտարների ձեռքը վարձել։

Արագիլի ոտքերի չափ երկար մի ցավ
Իմ սրտի մեջ լայն թևերն է թափահարում,
Թախիծը ե՞րբ իմ հոգու մեջ հղիացավ
Ծիծաղների, խնջույքների այս շուրջպարում։

2.
Կանգնել է իմ ճանապարհին՝
Վշտերի դեմ վիզը ծռած,
Այս այցելուն ծանո՞թ է ինձ,
Թե՞ պարզապես այդպես թվաց։

Այնպես հեշտ ենք ողջագուրվում,
Այնպես հեշտ ենք լքում իրար,
Որ մեր հոգում լճացել է
Մոռացության գետը վարար։

Թվում է՝ էլ սահման չկա
Մեր ցավերից խուսափելու,
Պիտի մնանք տակառի մեջ՝
Իմաստունի կյանքին հլու։

Եվ նվաղենք՝ գիշերով լի
Լռությունից ահաբեկված,
Ամեն ինչի մեջ փնտրելով՝
Կարոտի բույլ, հավատի կայծ։

Ո՞վ կտեսնի վարդը կարմիր,
Ո՞վ կպատմի սիրո մասին,
Ո՞վ կքայլի երկինքն ի վեր՝
Երազների բեռը ուսին։

Եվ թե նորից Հիսուսը գա՝
Նրան երբեք էլ չեն խաչի,
Քանզի անկիրք քաոսի մեջ
Ոչ ոք նրան չի ճանաչի։

Ինձ չփնտրեք, ինձ չկանչեք,
քամին չտաք ձեր համբույրից –
Ես կարող եմ ուշաթափվել
Ծաղիկների անուշ բույրից։

3.
Ցանկապատից թեթև թռա.
Բայց սուր ճաղը սիրտս մտավ,
Եվ իմ սրտի տրոփի հետ
Ցանկապատը գնաց –եկավ։

Օ, ինչ զվարթ սիրտ ես տվել,
Որ ժպտում է ամեն ցավից.
Մահվան գունատ սուրհանդակը
Ոտից գլուխ ատում է ինձ։

Նրան ինքս հյուր կգնամ
Եթերային ընծաներով
Եվ խավարն իր կզարդարեմ
Երգի զուլալ ծնծղաներով։

Հոգիները ցած կթափվեն
Դժոխքներից, դրախտներից –
Կշխկշխկան լերկ գանգերը
Եվ կլցվեն խինդով նորից։

Կպարեմ ձեր երազի շուրջ,
Կդառնամ ձեր սիրո գերին,
էլ սարսափի ուժ չի մնա
Սապատավոր վհուկներին։

Գիրկս առած ճերմակ մի գառ՝
Կմոտենամ Շողակաթին
Եվ անմեղի արյան պատից
Խաչ կհանեմ սուրբ ճակատին։

Եվ երբ ցնդի միֆն այս պայծառ՝
Հին աղոթքը կասեմ պապիս.
– Կամեցել եմ այն՝ ինչ չկար.
Աստված, ներիր մեղավորիս։

***

Հիմա փնտրում եմ այնտեղ` ուր չկա–
Այդպես ավելի հեշտ եմ գտնելու։
Մեծ Արջն է փռվում քնած աղջկա
Արթուն պահերի տենչանքին հլու։

Թեև ասելու բան չէր մնացել,
Բայց բաժանումը տարիներ տևեց,
Մոտեցող ձմռան հմայքը կարծր
Հերթով կգետնի անցորդներին ծեր։

Մենք սայթաքումին հազիվ թե հասնենք,
Բան ենք կորցրել ու շտապում ենք,
Ամփոփումը կա` երկնքի մասն ենք,
Թեև միջանկյալ օտար ափում ենք։

Աստղերի վրա սառույցներ չկան,
Ճերմակ փաթիլներ այնտեղ չեն իջնում,
Այրող կարոտն է մեր վաղընջական
Նրանց հրեղեն խորքերում ննջում։

Տարալեզու, վառատենչ
Բաբելոնն է սա.
Լույսը մարդու հոգու մեջ
Խավարին հասավ։

Չեն հասկանում իրարու,
Չեն լսում ոչինչ,
Եվ երկիրն են հայհոյում,
Եվ երկինքը ջինջ։

Ավա՛ղ, ողջը կմարի,
Կդառնա վաշի,
Խարխափելով կպարի
Գրկում մշուշի։

Ու կոռնա մեր հոգին
Խավարում անձայն,
Տերն աչքը թաց կերգի. –
Քնի’ր, երկիր ջան։

ԽԱՉԻԿՄԱՆՈՒԿՅԱՆ