«Մամ, բա մեր պապան ե՞րբ ա գալու … ». Դավիթը ծնվեց հոր մահից 7 ամիս անց. Հայկական Ժամանակ
«Մա’մ, բա իմ պապան ո՞ւր ա, բա իմ պապան ե՞րբ ա գալու, ինչի մեր հետ չի ապրում: Բա պապայի համար ծաղիկ չենք տանո՞ւմ…»,- հորը միայն նկարներից ճանաչող հնգամյա Դավիթի հարցերի շարանն անսպառ է, հոր կարոտն՝ անծայր:
Դավիթը ծնողների յոթ տարվա սպասումն է, բայց ծնվեց հոր մահվանից յոթ ամիս անց` հոր ծննդյան օրն ու ստացավ արդեն նահատակ հոր անունը:
Դավիթի հայրը մեկն է այն երեք զինծառայողներից, որոնք ուղիղ հինգ տարի առաջ այս օրը 2012-ի ապրիլի 27-ին հայ- ադրբեջանական սահմանագծի հյոաիս-արեւելյան հատվածում զոհվեցին ադրբեջանական զինվորականների դիվերսիոն խմբի հարձակման հետեւանքով:
Սահմանամերձ պատերազմի ու խաղաղության արանքում մնացած Տավուշի մարզի Բերդի տարածաշրջանում առ այսօր հիշում են չարաբաստիկ գիշերն ու ասում են, որ ղիվերսիային զոհ գնացած 28-ամյա Դավիթ Աբգարյանը, 25-ամյա Արամ Եսայանն ու 21-ամյա Արշակ Ներսիսյանը կանխել են մի մեծ ողբերգություն, եւ եթե տղաները չհանդիպեին դիվերսանտներին, հայտնի չէ, թե ինչքան զոհեր ու կորուստներ կլինեին:
Տավուշի մարզի Բերդ քաղաքի չորս բնակիչները պայմանագրային զինծառայողներ էին եւ այդ օրը բարձրանում էին դիրքեր հերթափոխի, սակայն նրանցից միայն մեկին հաջողվեց փրկվել:
Պատմում են, որ երբ մեքենան հասել է դիրքեր տանող ճանապարհի կեսին, դիվերսիոն խումբը նախ’ նռնակ է նետել նրանց ուղղությամբ, սակայն տղաները կարողացել են դուրս պրծնել մեքենայից ու հասկանալով իրավիճակի լրջությունը սկսել են անզեն, մինչեւ վերջին շունչը պայքարել: Տղաներից ամենաերիտասարդի` 21-ամյա Արշակ Ներսիսյանի մայրը հիշում է.
«Քննիչը պատմում էր, որ Արշակի փորից ներքեւ 60-ից ավելի փամփուշտ ա եղել: Զեռին քարեր են էղել, թե էդ քարերով ի՞նչ պիտի աներ»,- ասում է Արշակ մայրը Սվետլանա Պողոսյանն ու հավելում, որ դեպքի վայրում գտել են պարաններ, դիմակներ, լուսարձակող քարտեզներ: Շատերն են նշում, որ դիվերսիոն խումբը շատ ավելի լուրջ առաքելությամբ էր եկել, սակայն հանդիպելով տղաներին’ հետ են քաշվել:
Հինգ տարի անց էլ երեք զոհերի ընտանիքներում վիշտը չի մարել: «Նույն ձեւի մղկտում ենք, նույն ցավն ա, ոչ մի բան չի փոխվել»,- ասում է տիկին Սվետլանան:
Արամ Եսայանի դուստրը դեպքի ժամանակ երկու տարեկան էլ չկար, գրկում էր հոր շորերն ու ասում*, որ պապան «քաղաք ա գնացել սոկիկ բերելու»: Այսօր նա արդեն դպրոցական է:
«Երեխան մեծանում ա, բայց ցավը չի անցնում: Միշտ հարցնում ա, թե ո՞ւր ա պապան, ինչի՞ չի գալիս, ինչի՞ չի զանգում: Հարցը տալիս ա ու շարունակում իր խաղը, արդեն ինքն էլ գիտի, որ ինչ էլ պատասխանեմ, մեկ ա պապան էլ չի գալու:
Օրվա մյուս հրապարակումներին ծանոթացեք թերթի այս համարում:
