Մեր խիղճը դեռ կույս է ․․․
Մեր աչքերի խորքում, մեր սրտերի դիմաց, հոգիներից անդին
Չեզոք գոտին է լուռ, անառակ կնոջ պես, փռվել մեր հին բախտին:
Փռվել մեր օրերին խաբկանքի պես վայրի, տանջանքի պես լլկված
Ու ուղիղ նայում է խաղաղության աչքին` իբրև տխուր դիպված:
Մեր մտքերի խորքում, սպասումից վերև, ընվզումից անդին
Մեր խիղճը դեռ կույս է ու մենք խաչ ենք կրում մեր փայլփլուն ճակտին:
Ու կյանքեր չեղարկված, ու մահեր անհեթեթ, ու մայրեր տագնապի
Մի բուռ սեր են թողել անտեր անտիրական երջանկության ափին:
Մեր ձայներից վերև, ճամփաներին փոշոտ, երակին հավերժի
Ծամծմվում է նորից աշխարհի աչքի դեմ մի երազ հայրենիք:
Մեր պայքարից վերև, հաղթության դեմ դիմաց, սխրանքներից անդին
Չեզոք գոտին է լիրբ… ու մենք թքած ունենք նրա խարդավանքին…
Նոնա Պողոսյան
